آب، مسئله مرگ و زندگی در شمال آفریقا

آب، مسئله مرگ و زندگی در شمال آفریقا
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

آب یکی از عمده ترین مسائل در زندگی روزمره مردم در شمال آفریقاست.

برای این چوپانان در شمال آفریقا، آب مسئله مرگ و زندگی است.

این منطقه، توربی در ناحیه مارسابیت است که در آن کمبود آب نه نتها موجب بروز بیماری، بلکه عامل برخورد میان قبایل مختلف بوده است.

در طول سالها، این رمه در جستجوی آب از نفطه ای به نقطه دیگر حرکت کرده است.

برآورد شده است که 80 درصد ساکنین این ناحیه برای ادامه زندگی مستقیما به
رمه اشان متکی اند.

اما با کاهش روز افزون آب، قبایل بورانا و گابراس بیش از پیش با یکدیگر در گیر می شوند. یکی از این چوپانان می گوید:

“اینطرف کوه باران داشت و طرف ما خشک بود. اما بخاطر اختلافاتمان با قبیله این طرف نمی توانستیم حیواناتمان را برای چرا اینجا بیاوریم. اینها از آبشان با اسلحه مراقبت می کردند و حیواناتمان در حال مرگ بودند.”

اما پنج سال پیش، اداره خدمات انسانی اتحادیه اروپا موسوم به “اکو“ میان این دو قبیله صلح برقرار کرد تا طرفین بتوانند مشترکا از آب موجود در منطقه استقاده کنند.

در حال حاضر “اکو” به حفر چاه و آبشخورهای حیوانات در این ناحیه کمک
می کند.

برای مارتین کریمی بزرگترین چالش، کاهش مسافت میان دو منبع آب است.

“مردم می دانند که این پروژه ها به زندگی شان کمک می کند. با اجرای این طرحها مردم برای دسترسی به آب، چه برای آشامیدن و چه برای مصرف رمه، مسافت کمتری طی می کنند.”

زنان روستای سوماره در شمال کنیا، همه روزه دلو هایشان را از آب این برکه پر
می کنند.

گویاتو اذعان دارد که زندگیش از دو سال پیش بهتر شده زیرا حالا برای دسترسی به آب تنها یک کیلومتر راه میرود درحالیکه قبلا هشت ساعت تا سرچشمه در اتیوپی راه بود. آب گران بود و راه خطرناک:

“قبل از اینکه این سرچشمه زده شود، باید تا اتیوپی راه می رفتم. صبح زود راه می افتادم و آخر شب برمی گشتم. گران هم بود و تازه گاهی ماموران اتیوپی ما را می راندند و به ما آب نمی دادند.“

منطقه توربی در شاخ آفریقا با مصائب طبیعی و فقر بیگانه نیست. توربی با اتیوپی، کنیا و سومالی هم مرز است.

هرچند برخی از قبایل منطقه موقتا صلح کرده اند، این چوپانان در روستائی در اتیوپی برای برداشتن آب با خود اسلحه حمل می کنند.

از سوی دیگر، این روستائیان اغلب در آتشباری های گروه جدائی طلب او – ان – ال – اف که خواهان استقلال از اتیوپی هستند، غافلگیر می شوند.

این حملات در فصل خشکی که غذا و آب در ارتفاعات محل اختفای چریکها اندک است، افزایش می یابند. کدخدای روستای دوکاله در اتیوپی می گوید:

“آنها بارها به این منطقه حمله کرده اند. خیلی ها را کشته و خیلی های دیگر را ربوده اند. خیلی زجر کشیده ایم. فقدان صلح به معنی نبود توسعه است. آنها گوش مردم را می برند و بعد این گوشها را پخته و قربانیان را مجبور می کنند آنها را بخورند. سالهاست در رنجیم.”

..و به همین دلیل است که مددکاران اجتماعی معتقدند که باید سرچشمه های آب را افزایش داده و دسترسی به آنها را آسان کرد.

کدخدایان روستاهای منطقه می گویند هرچند چاه های جدید آب به اوضاع کمک کرده است ، اما هنوز کار تمام نشده است:

“کیفیت آب بهتر شده است اما هنوز مقدار آن کافی نیست. خیلی خانه ها آبشان “از چاههای تمیز برمیدارند ولی مقدار آن برای همه کافی نیست. ما چاه عمیق می خواهیم که آبش تمیز باشد.

شتر ها کلید رونق معاملات تجاری غیر رسمی میان اتیوپی، کنیا و سومالی است. تنها سال گذشته تجارت شتر و رمه، مبلغ 250 میلیون یورو به منطقه سرازیر کرد.

برای این تاجر شتر در شمال کنیا، دسترسی به آبشخورها یعنی امرار معاش… و این آبشخور توسط سازمان “اکو” نصب شده است:

“این سرچشمه بیشتر آب دارد چون دیواره آن دست نخورده است. آب آن هرز
نمی رود چون اگر بیش از حد پر شود، آب اضافه به مخزن دیگری می ریزد.”

تنها در سال جاری، اتحادیه اروپا بیست میلیون یورو به برنامه کاهش خطرات طبیعی در شاخ آفریقا کمک کرده است. این برنامه به ساکنین این منطقه روشهای استفاده بهتر از آب موجود و توسعه سریعتر را نشان می دهد . اما “اکو” هشدار می دهد که تنها قادر است بیست تا بیست و پنج پروژه را در منطقه پیاده کند.

مارتین کریمی می گوید در نهایت، این بر عهده دولتهاست که در این برنامه ها شریک شوند:

“آنچه “اکو” و برنامه کاهش خطرات طبیعی می کند این استکه پروژه هائی را پیاده کنند که سرمشقی برای دولتهای منطقه و سازمانهای توسعه قرار گیرد. هدف، ترغیب دولت به ادامه این پروژه ها و گسترش آنهاست.“

گویاتو از راه چراندن رمه سایرین و فروش هیزم و ذغال امرار معاش می کند. زندگی او مبارزه ای روزمره است. اما این مبارزه با دسترسی آسانتر به آب قدری قابل تحمل تر شده است. بهبودی که باعث شده او به چیزهائی فکر کند که تا دو سال پیش غیر قابل تصور بود…مثل آبریزگاه:

“آب خیلی تمیز تر شده و ما از این بابت بسیار راضی هستیم. اما هنوز خیلی چیزها مانده که باید انجام شود. میخواهیم مخازن آب توسعه یابند تا آب بیشتری داشته باشیم. همچنین آبریزگاه و دستشوئی می خواهیم. دور سرچشمه های آب هم باید نرده کشیده شود”.

یک آبریزگاه، یک دستشوئی و گوشه ای امن. این خواست به معنی بارقه امیدی است در منطقه ای که تا چندی پیش امیدی در آن نبود. امید میرود دولتها در شاخ آفریقا بیشتر بروی برنامه های توسعه آب سرمایه گذاری کنند تا سرانجام جنگ بر سر آن پایان یافته و مردم اسلحه هایشان را بر زمین بگذارند.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

کارگران نامرئی در مزارع اروپا؛ حقوق کم، استثمار و در معرض خطر سلامت

زغال‌سنگ، طلای سیاه یا بلای جان لهستان؟

مسیر بالکان غربی، دروازه جدید مرگ برای پناهجوها