طرحهای اجتماعی اغلب در قلب ابتکارات آموزشی قرار دارد.
این هفته به برزیل می رویم که شرایط حاکم بر آن، بویژه در ریودوژانیرو و
سائوپولو که یک سوم ساکنین آن در فقر مطلق بسر می برند، بسیار دشوار است. امید مقامات برزیل به کمک کار آفرینان جامعه است.
برنامه را از ریو آغاز می کنیم که در آن رودریگو باجیو در تلاش است قشر فقیر تر جامعه را با فناوری پیشرفته آشنا کرده و به آینده کودکان فقیر تر کمک کند.
رویای رودریگو در سال 1993 آغاز شد که وی به فکر افتاد کودکان به اصطلاح الونک نشین هم باید با کمک کامپیوتر درس بخوانند. دو سال بعد، رودریگوکمیته آزادسازی اطلاعات را بنا نهاد که هدف آن توسعه اموزشی جوامع فقیر نه تنها در برزیل بلکه در سیزده کشور آمریکای لاتین اروپا و خاور میانه است.
برزیل با 192 میلیون جمعیت کشور آینده جهان است. اما پانزده درصد مردم آن زیر خط فقر بسر می برند.
در این محله های برزیل است که رودریگو می خواهد در آن استفاده از کامپیوتر را به کودکان بی بضاعت بیاموزد.
اندرسون بیست و یک ساله سالها معتاد بوده و چندی را نیز در زندان گذرانده است:
“اولین باری که پایم را به اتاق کامپیوتر گذاشتم گفتم من که معتادم و به کامپیوتر احتیاج ندارم. من نمی خواهم با اینترنت مواد بفروشم. اما بعدا معلمم نشانم داد که می توانم زندگیم را تغییر بدهم. او گفت اگر چیز تازه ای یاد نگیرم، خواهم مرد.” امروز برای یافتن کار، ایجاد فرصت، و حتی پر کردن ساعات بیکاری ، استفاده از اینترنت حیاتی است. اما هفتاد و پنج درصد مردم جهان به اینترنت دسترسی ندارند. پس باید به گونه ای عمل کرد که این دستگاههای دیجیتال در خدمت توسعه و بهبود آینده این مردم در آیند.
“هیچ چیز اینجا دور ریخته نمی شود. همه چیز تبدیل به وسائل قابل استفاده
می شود. دستگاههای کامپیوتری از کار افتاده را دوباره کار می اندازیم، و حتی اتاقهایی را که مردم رها کرده اند و رفته اند ، تعمیر می کنیم و از آن استفاده می کنیم.”
“ من به آنها نشان دادم پطور می توان یک تجارت کوچک براه انداخت. گفتم اگر یک دستگاه چاپگر کوچک بخرند، می توانند با آن فتوکپی کنند و با کار برای مدارس از آن پول در بیاورند.”
“این طرحی است که من برای ساخت یک جامعه نوین دارم که بر استفاده درست از تکنولوژی استوار است.” و به سائوپولو در غرب برزیل می رویم. در انزوا زیستن، واقعیت زندگی در
شهر های بزرگ است. اما باریو اسکولا سعی دارد این روند را عوض کند. برنامه ابتکاری او میان مدارس و محله های مختلف شهر شبکه های ارتباطاتی برقرار می کند. در سال 1997، در شهر یازده میلیون نفری سائوپولو، گروهی از روشنفکران جامعه تصمیم گرفتند پروژه ای ابداع کنند که محله های فقیر تر، خود به صورت مدارسی بزرگ در بیایند که کودکان هر جای آن و نه فقط در چهاردیواری مدارس، بتوانند آنچه را که باید فرا بگیرند.
“هدف این پروژه شبکه آموزشی ما است. محله می تواند معلم کودکان باشد. کودکان می توانند در مدارس، در خیابانها، در خانواده، و هر جای دیگر که هستند چیز یاد بگیرند. ما برای این فکر، برنامه های مخصوص خودمان را داریم.”
به مدرسه ای در ناحیه ویلا مادالیناست می رویم.هدف این است که همه مردم ناحیه، از انجمن خانه و مدرسه تمام آموزشگاههای دیگر گرفته تا هرکه به نوعی به محله وابسته است، در امر آموزش و تبادل تجربه ها شرکت کنند.
برای مثال در کلاس درس ارتباطات است، دانش آموزان یاد می گیرند که چطور یک روزنامه دیواری درست کنند، چطور مصاحبه و یا در مورد یک برنامه مستند تحقیق کنند.
یکی از دانش آموزان می گوید: “رویای من داشتن یک آینده شرافتمندانه است. آینده ای توام با موفقیت. این مدرسه به آینده من کمک می کند.”
“ما رویای آموزش شهر نشینانیم. همه شهر می تواند یک مدرسه بزرگ باشد، حتی سائوپولو. در این صورت مردم می توانند استعدادهایشان را کشف کنند. اینگونه آموزش دائمی است و رضایت حاصل از آن هم باقی می ماند.”
به پایان میرسیم. اما می توانید این برنامه و برنامه های دیگر ما را بروی اینترنت : یورونیوز دات نت اسلش جهان دانش ببینید.