آموزش به کلاس مدرسه محدود نمی شود.
در سراسر جهان کودکانی هستند که که بعلت فقر یا شرایط خانوادگی به مدرسه
نمی روند. اما هنوز برای آنها جای امیدواری است. در ایالت “اوریسا” در هند، به کودکانی که از پیدا کردن زباله در ایستگاه راه آهن ارزاق می کنند، این فرصت داده شده است که زندگیشان را عوض کنند… و اینها همه نتیجه اراده یک زن است که آموزش را برای آنها به ایستگاه راه آهن آورده است.
استگاه راه آهن “بوبانس وار” دنیای دیگری است، اما تنها نیست. خانواده های بسیاری تمام زندگیشان را بروی سکوهای ایستگاههای راه آهن در هند
می گذرانند. کودکان این خانواده ها روزهایشان به پیدا کردن چیزی در مسان زباله ها، گدائی و واکس زدن کفش می گذرد.
25 سال پیش، ایندرجیت کورانا با خود عهد کرد که همه کودکان برابرند و همه حق دارند آموزش ببینند.
اگر بچه ها نمی توانستند به مدرسه بروند، مدرسه باید برایشان می آمد! ایندرجیت کورانا می گوید:
“ آنچه می خواستم به آنها پس بدهم، کودکیشان بود. اینها کودکانی بودند که مثل بزرگها رفتار و زندگی می کردند، تنها بودند، روز به روز و ساعت به ساعت زندگی می کردند ، نه وقتی برای بازی داشتند و نه امیدی برای آینده.”
همه روزه، از صبح زود، 30 تا 50 کودک بروی سکوی ایستگاه قطار جمع می شوند تا مدرسه چهار ساعته اشان را شروع کنند. در این چهار ساعت، آواز می خوانند، بازی می کنند و یاد می گیرند. سازمان خیریه ای که اداره این مدرسه را بعهده دارد، کارش را با یک کلاس در “بوبانس وار” شروع کرد. امروز 14 آموزشگاه راه آهنی را با پانصد کودک در شهر اوریسا اداره می کند.
توقف بعدی ما در فنلاند است. کودکان فنلاندی ترغیب می شوند که برای آموزش بهتر طبیعت خارج از کلاسهای درس را مطالعه کنند. ببینیم چطور این کار را
می کنند.
امروز کلاس درس دیوار ندارد. درس در بیشه داده می شود.
البته این فنلاند است و بیشه در آن فراوان. این شاگران در بیشه نزدیک به فرودگاه مشغول مطالعه بروی یک درخت، اندازه های آن و برگها و سایر خصوصیات آنند.
در بازگشت به کلاس درس، نتیجه این مطالعه نوشته می شود.
هر کودکی درخت خود را انتخاب می کند و در طول سال و فصلها تغییرات آنرا مشاهده و مطالعه می کند.
این یکی از صدها تجربه یادگیری در محیط خارج است که در جریان آن کودکان پروژه های مطالعاتیشان را در دنیای واقعی و طبیعی کسب می کنند.
. ..و بالاخره به تانزانیا برویم که در آنجا مدارس کودکان ایلهای مهاجر با آنها ییلاق و قشلاق می کنند. آنها این را مدیون کارو مهارت سازمانی موسوم به “توسعه مثبت” هستند.
.
قبیله ماسائی با بارانهای فصلی حرکت می کند که رفتن به مدرسه را برای کودکان ماسائی بسیار دشوار می کند. اما راه حل جالبی در روستاهای ارتفاعات جنول تانزانیا در نزدیکی دارالسلام به عمل گذاشته شده است.
ان جی اوی محلی موسوم به “توسعه مثبت” راههای انعطاف پذیری برای آموزش کودکان در مرغزارها پیدا کرده است.
آنها به آموزگاران که خود از مردم محلی هستند، آموزشهای لازم را داده و سپس با قرار قبلی که برای روستائیان مناسب باشد، آنها را سوار بر دوچرخه و با کتابهای لازم به محل می فرستند.
دخترها بخصوص بخاط ترکیبی از مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیشتر از پسر ها از مدرسه محرومند. ازدواجهای زودرس و کار سنگین خانه، عوامل اصلی تعداد قلیل دخترها در مدرسه است.
وقتی فصل باران شروع می شود، ایلیاتی ها بار دیگر به مرغزارهای خودشان برمی گدرند. با توجه به این، “توسعه مثبت” به حدود سیصد کودک آموزش می دهد بدون آنکه شرایط زندگیشان را تغییر دهد.
به پایان برنامه می رسیم. اگر مایلید این برنامه یا برنامه های دیگر ما را بروی اینترنت ببینید، آدرس ما یورونیوز، دات نت، اسلش جهان دانش است.