هشتمین دوره جشنواره بین المللی رقص در بوسان کره جنوبی برگزار می شود. در این دور از رقابتها صد و شصت گروه رقص حاضرند. همه آنها در برابر اقیانوس در ساحل زیبای هئوند اقامت گزیدهاند.
در فستیوال کره جنوبی هنرمندان انواع مدرن، معاصر، کلاسیک و سنتی رقص را با شعار «اقیانوس را ببوس» و در ساحل هئوند به نمایش میگذارند. رقصندگانی از چهارده کشور جهان در ساحل بوسان گردهم آمدهاند تا تجربیاتشان را باهم قسمت کنند و نشاطی هم به این دومین شهر بزرگ کره ببخشند.
خانم کیم هئون، مدیر این جشنواره، ویژگی فرامرزی برای هنر رقص قائل است و با اشاره به برگزاری این جشنواره در کنار اقیانوس میگوید: «آب توان شکستن دیوارها و ایجاد اتحاد را دارد. آب میتواند مرزهای برساخته زبانی، ایدئولوژیک و نسلی را از میان بردارد. با رقصیدن میتوانیم در عین لذت بردن، نیروهای مثبتمان را با هم مبادله کنیم. به همین دلیل، ارتباط و هماهنگی در کانون این جشنواره قرار دارند.»
بانو کارولین فین، رقصنده و ابداعگر رقصهای جدید بریتانیایی با اجرای قطعات «در کنار خودم» و «برنادت» در جشنواره بوسان شرکت میکند. تمرین بر روی صحنهای به شکل کیک، نمادگر پیکار زنان رنج کشیده با ناملایمات و بحران ها است. او خود مفهومی عمیقتر از قطعهاش را نشان میدهد:
«این قطعه بیانگر اتفاقات ناخوشایندی است که بر اثر دخالت نیرویهای بیرونی و غیر ارادی روی میدهد. آن هم هنگامی که شما برای انجام دقیق کاری تلاش بسیار میکنید. حتی اگر این نیروهای بیرونی تنها نجواهایی غریب در ذهن باشند. یک لغزش کوچک کافی است تا سادهترین چیزها به مشکلاتی پیچیده بدل شوند. در نهایت احساس میکنم برای کاری مثل آنچه من انجام دادم شجاعت لازم است. ممکن است این اجرا با عادات مردم مطابق نباشد، اما میتوانید توجه آنها را به چنین موضوعی جلب کنید و در آخر بخواهید تا شجاعانه با وافعیت مواجه شوند.»
میراث فرهنگی بوسان با رقص دونگرئه ئاک چوم بر روی صحنه زنده میشود. این رقص، رقص ستیز نام دارد که در مناطق دونگرئه ابداع شده است. چهل و هشت هنرمند «گروه رقص کلانشهر بوسان»، در شمار بهترین و خوش اندامترین رقصندگان این رشته در کره جنوبی هستند.
یکی از زبدهترین بالرینهای کره، کیم یونگیول، به روی صحنه میرود. قطعه اجرایی او «برای چنین چیزی» نام دارد که روایتگر دلایل رقصیدن است و آینده این هنر را پس از تکامل از شکل سنتی به گونهای تجربی، به تصویر میکشد. کیم یونگیول از کارش رمزگشایی میکند:
«به مدت ۱۶ دقیقه با لباس رسمی لوکس و عینک آفتابی میرقصم اما هیچ چیز نمی بینم. باید تعادلم را بازیابم و برقصم. این راه هنرمند است که حتی با وجود اندکی نور، امیدش را از دست نمیدهد.»
این جشنواره فرصتی است برای تبادل هنر؛ نه تنها میان هنرمندان و تماشاچیان، بلکه همین طور موقعیتی است برای هنرمندان حرفهای و هنرجویان.
نیل ایرما یک کارگاه آموزشی رقص را در دانشگاه دونگ -ای برای مشتاقان این هنر برگزار کرده است. او از سوی شرکت نیوزیلندی خود، «بلک گریس» هم همراهی میشود. او درباره تجربه کار در کره میگوید:
«رقص یک زبان جهانی است و فکر میکنم هر آنچه در موقع رقص انجام میدهید، مهم این است که چیزی را انتقال دهید و تا جایی که ممکن است برای خود طرفدار جمع کنید. کرهایها خیلی خشک و منضبط هستند. به همین دلیل تلاش میکنم به آنها یاد دهم که کمی بیشتر از رقص سنتی بدنشان را تکان دهند تا به شکلهای امروزی نزدیکتر شوند.»
گروه بلک گریس با میکس هیجان آور «آمتا» که ترکیبی است از فرهنگ آرام حاشیه اقیانوس و رقص مدرن، در بوسان حاضر شده است. آمتا روایتگر دگرگونی است.