موج بدبینی به اروپا و مهاجران در بریتانیا

موج بدبینی به اروپا و مهاجران در بریتانیا
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

اینجا لندن است، پایتخت بریتانیا و یکی از مقصدهای جهانگردی در جهان است. اینجا همچنین محل ملاقات و آمیزش مردم از فرهنگ های مختلف است که چهره این شهر تاریخی را طی نیم قرن اخیر تغییر داده است.

ولی از آنجایی که نظام بسیار سخاوتمند رفاه اجتماعی و بهداشت بریتانیا در حال از هم پاشیدن است، دولت این کشور خواستار وضع محدودیت هایی برای مهاجران است.

دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا می گوید: “آنچه ما باید انجام دهیم این است که مطمئن شویم دلیل افرادی که از اتحادیه اروپا یا نقاط دورتر به اینجا می آیند، موجه است. یعنی دلیلشان برای آمدن به اینجا سهیم بودن در شکوفایی کشورمان است و نه برای جذابیت نظام رفاه یا با انگیزه سواستفاده از خدمات عمومی.”

آقای کامرون قول کاهش تعداد مهاجرانی را می دهد که هنگام حکومت حزب کارگر افزایش بسیاری داشته است. ولی مانند دیگر همکاران اروپاییش نگران این است که با موج جدیدی از مهاجران از رومانی و بلغارستان که از ژانویه آینده آزادی حرکت و جابجایی بدون محدودیت در اروپا بدست خواهند آورد، مواجه شود. دولت بریتانیا، به گفته رسانه های این کشور، ناتوان در جلوگیری از آنچه یکی از حقوق بنیادی اتحادیه اروپا محسوب می شود، متوسل به تبلیغ منفی برای بازداشتن مهاجران به ورود به بریتانیا شده است.

از آب و هوای نامناسب گرفته تا نابرابری ها و صف های طولانی مقابل گمرک، پیام این است: ما نمی توانیم از آمدن شما به بریتانیا جلوگیری کنیم ولی بدانید که اینجا آنقدر هم که فکر می کنید خوب نیست.

نظرسنجی ها نشان می دهد که نزدیک هفتاد درصد بریتانیایی ها خواستار کاهش مهاجران هستند.

آلپ محمد، دیده بان مهاجرت می گوید: “ما نمی گوییم که باید کاملا از مهاجرت جلوگیری کرد. ما معتقدیم که دولت و مسئولان به نوعی اطلاع مختصری از تعداد واقعی مهاجران در آینده دارند، همچنانکه در سال ۲۰۰۴ میلادی زمانیکه هشت کشور به اتحادیه اروپا پیوست، اعلام کردند که شمار مهاجران از این کشورها سیزده هزار نفر خواهد بود. ولی دست آخر نزدیک به یک میلیون نفر وارد کشور شدند و این عواقبی در بر دارد. مدرسه چه می شود؟ خانه ها چطور؟ حمل و نقل چه می شود؟”

در یک کلاس رقص در شهر بوستون لینکلن شایر، در ۱۶۵ کیلومتری شمال لندن، هنرمندان رقص برای شرکت در روز بین المللی موسیقی که توسط جامعه لیتوانیایی برگزار می شود تمرین می کنند.

زورگیتا زیونیت، مهاجر لیتوانیایی و معلم رقص می گوید: “ازدواج کرده ام و یک کودک دارم و در یک کارخانه کار می کنم. اکنون به کودکان رقص می آموزم و از آن بسیار خوشحالم. من سواستفاده نمی کنم و از طریق کمک های دولت نیز امرار معاش نمی کنم.”

اسمیلت ماتولیونیت، مهاجر دیگر لیتوانیایی می گوید: “انواع مختلفی از مردم وجود دارند. همچنانکه معلمم گفت بعضی ها می دزدند. ولی من به این دلیل نیامده ام. به خاطر آینده ام اینجا هستم.”

از سال ۲۰۰۴ میلادی هزاران نفر از لهستان، لیتوانی، لتونی و دیگر کشورهای اروپای شرقی برای جستجوی آینده ای بهتر به اینجا وارد شدند. آنها به صورت قانونی و برای کار در مزارع و کارخانه ها آمدند. طی ده سال گذشته تعداد جمعیت مهاجر در این شهر کوچک ده برابر شد.

این افزایش، باعث نگرانی بسیاری از اهالی این شهر شد و آنها را به دادن رای به حزب راست افراطی “یوکیپ” (یوکیپ) یا حزب استقلال بریتانیا سوق داد که تنها هدفش خروج این کشور از اتحادیه اروپا است.

در حال حاضر این حزب از بیست درصد حمایت برخوردار است و سومین حزب بزرگ در کشور محسوب می شود.

کریس پین عضو حزب “یوکیپ” می گوید: “موضع گیری حزب ما برپایه نژاد نیست. موضوع بر سر فضا است و کشور ما کوچک است و باید مهاجرت را محدود کنیم. حزب ما خواهان برقراری کنترل مرزی مانند کشورهایی است که برای ورود، نیاز به روادید دارند مانند استرالیا، کانادا و ایالات متحده آمریکا. بنابراین اگر ما احتیاج به پزشک، جراح، آرایشگر یا لوله کش داریم،از همه نقاط جهان می توانیم بیاوریم. آنچه ما به آن نیاز نداریم، مهاجرت توده ای بدون محدودیت نیروی کار بدون تخصص است. در بریتانیا بیش از یک میلیون جوان بیکار وجود دارد و آنها بیکار خواهند ماند. ما می خواهیم کار را به این افراد بدهیم.”

شهر بوستون و در مجموع منطقه لینکلن شایر از قدیم خاستگاه رای های محافظه کار محسوب شده اند.

دیوید هینس، یکی از طرفداران حزب “یوکیپ” می گوید: “همیشه محافظه کار بوده ام. چهل سال در ارتش خدمت کرده ام و اکنون بازنشسته ام. طرفدار اندیشه های تاچر هستم. دولت دیگر نماینده آنچه ما می خواهیم نیست، به ویژه در مورد موضوع اروپا. ما نمی خواهیم بخشی از اروپا باشیم. از تجارت با اروپا خوشنودیم ولی نه از آن همه پولی که روزانه خرج آن می کنیم. ارقامی در دستم نیست ولی می دانم که پول هنگفتی است. باید این پول را به کشور خود برگردانیم. به همین دلیل به حزب “یوکیپ” رای دادم.”

شعار نه اروپا و نه مهاجرت. به ویژه گوش فرا دادن به شهروند متوسط بریتانیایی که احساس می کند کنترل کشور خود را از دست داده و مورد خیانت احزاب اصلی قرار گرفته است.

یورونیوز در شهر استراسبورگ فرانسه با رهبر حزب “یوکیپ” ملاقات کرد.

نایجل فاراج، رهبر حزب “یوکیپ” می گوید: “درست است که افرادی از لهستان آمدند و کار کردند و مالیات پرداختند. آنها از قانون پیروی کردند و این عالی است. ولی اکنون لندن در چنگ موج جنایت رومانیایی هاست. تعداد جوانان بیکار، بیش از حد است. دستمزد کارگران متوسط بسیار پایین آمده و برخی اوقات به حداقل رسیده است. در این وضعیت چرا خواهان صدهزار مهاجر بیشتر باشیم؟ یا دویست هزار؟ یا سیصد هزار؟ یا نیم میلیون؟ یا یک میلیون؟ موضوع این است. دیگر کنترلی بر تعداد مهاجرانی که می آیند نداریم.”

دیوید کامرون قول پس گرفتن کنترل از بروکسل را تا قبل از برگزاری همه پرسی اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۷ داده است. ولی بدبینان به اروپا هشدار می دهند که موج جدید مهاجران در آینده ای نزدیک به بریتانیا می رسد.

رافائل بهر، مقاله نویس سیاسی می گوید: “برای اولین بار شاهد ادغام استدلال های مخالفان اروپا که براساس قوانین مبهم ارائه می شود با موضوع مهاجرت هستیم که مربوط به لهستانی ها، لیتوانیایی ها و اکنون رمانیایی ها است و به گفته آنها باعث ایجاد مشکل در بازار کار شده است. بنابراین آنچه محافظه کاران بسیار نگران آن هستند، از بین رفتن محدودیت ها در ماه ژانویه و ورود کارگران رومانیایی و بلغار به کشور است. و این زمان تیترهای منفی در روزنامه های پوپولیست و راستگرا ظهور خواهد کرد که نتیجه آن ایجاد یک موج جدید و عصبانی طرفداران حزب “یوکیپ” و دشمنی با مهاجران اروپای شرقی خواهد بود.”

ریچارد، نسل سوم یک خانواده کشاورز و از دو سال پیش عضو شورای شهر بوستون انگلستان است. او معتقد است که سقوط دستمزد کشاورزان نه به دلیل مهاجران بلکه فروشگاه های زنجیره است که می خواهند تولیدات ارزان را سریع عرضه کنند.

او می گوید: “این شغل ها برای همه است. من چند کارگر مهاجر استخدام کرده ام. تنها کاری که باید انجام دهم تلفن به رییس یک گروه از کارگران است و افرادی را که در اختیار دارد می فرستد. فکر می کنم یک بار مادرزن او را استخدام کردم. ولی کارگران بومی نیز در دفتر او هستند. با همه آنها اعم از لیتوانیایی، لهستانی و لتونی صحبت کرده ام. پس به مردم بستگی دارد که اگر می خواهند کار کنند به جایی بروند که کار و تقاضا هست.”

رفتن به جاهایی که تقاضا وجود دارد. این واقعیت قرن ها انگیزه افرادی بوده است که به دنبال کار و زندگی بهتر بوده اند، صرفنظر از اینکه بخشی از اتحادیه اروپا بوده اند یا نه.

Bonus interview: Nigel Farage
Bonus interview: Rafael Behr

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

کارگران نامرئی در مزارع اروپا؛ حقوق کم، استثمار و در معرض خطر سلامت

زغال‌سنگ، طلای سیاه یا بلای جان لهستان؟

مسیر بالکان غربی، دروازه جدید مرگ برای پناهجوها