خط آهن بایکال-آمور؛ رویای شوروی سابق رنگ حقیقت به خود گرفت

خط آهن بایکال-آمور؛ رویای شوروی سابق رنگ حقیقت به خود گرفت
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

در پنج هزار کیلومتری شمال شرق مسکو، در تایگاهای یخ زده، گنج بزرگ سیبری خوابیده است. گنجینه بیکرانی از ذخایر معدنی.

استخراج زغال سنگ در معدن «نِریانگری» شبانه روز ادامه دارد. این معدن که در دهه هفتاد میلادی احداث شد، باید به یک الگو برای صنعت سیبری تبدیل می شد.

ایگور پیسکون، رییس عملیاتی در راه آهن روسیه می گوید: «ما اینجا همه عناصر را داریم، یعنی همه گونه ذخایر معدنی، اعم از زغال سنگ، سنگ آهن، سنگ معدن غیر آهنی، مگنتیت و غیره…»

کلید راه یابی به خزانه سیبری راه آهن بود. این سرزمین تا پیش از خط آهن بایکال-آمور یا «بَم» تقریبا خالی از سکنه بود. چهل سال بعد، راه آهن، ستون فقرات این منطقه باقی مانده است.

ایگور پیسکون در ادامه می گوید: «زغال سنگ و سنگ معدن محموله اصلی ماست و عمدتا به بنادر اقیانوس آرام و مرز چین فرستاده می شود.»

اینجا، در فاصله یک هزار کیلومتری قطب شمال، وضعیت آب و هوا وحشتناک است. درجه هوا در زمستان گاهی به پنجاه درجه سانتیگراد و حتی شصت زیر صفر می رسد. کشاورزی تقریبا غیر ممکن است و درختان به زحمت رشد می کنند.

ویتالی کاپنکین، راننده قطار می گوید: «امروز صبح منهای پنج درجه بود و حالا نزدیک ظهر به حدود بیست درجه بالای صفر رسیده، که اختلاف بزرگی است و ممکن است خط آهن را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین باید خیلی مراقب بود.»

با انشعاب از خط راه آهن ترانس سیبری قدیم، خط بایکال-آمور از مرز پُر تنش چین فاصله گرفت تا از مناطق بکر اما غنی از زغال سنگ، آهن، مس، طلا و الماس عبور کند.

این خط توسط دهها هزار نفر از جوانان کمونیست ساخته شد که از سراسر اتحاد جماهیر شوروی برای این طرح بسیج شدند. این داوطلبان از دستمزد و مزایای خوبی برخوردار بودند.

احداث این خط یک چالش مهندسی بی سابقه بود.

ایوان وارشافسکیی، یکی از کارگران بازنشسته است. او می گوید: «مسیر این خط بسیار پیچیده بود. مجبور به ساخت تونل های بسیار، عبور از رودخانه ها و ساخت هزاران پل و سازه های مصنوعی دیگر بودیم. شرایط آب و هوایی هم فوق العاده دشوار بود.»

تکمیل این مسیر، ده سال بطول انجامید.

ایوان وارشافسکیی ادامه داد: «می دانستیم که آن روز خواهد آمد و خط «بَم»، این سرزمین را به یک معدن طلا برای کشور تبدیل می کند، نه فقط برای روسیه، بلکه برای تمام جهان. ما می توانیم منابع بسیاری را در اختیار دیگران بگذاریم.»

اما خیلی زود، عدم کارآیی بسیاری از پروژه ها آشکار شد. شهرهای جدید در امتداد راه آهن خالی شدند. طرح استخراج اغلب معادن و پروژه های صنعتی لغو شد و خط آهن «بَم» دیگر نفعی نداشت.

ایوان شستاک، روزنامه نگار بازنشسته می گوید: «ناگهان گفتند که کار اشتباهی انجام شده و به ما گفته شد که جاده ای ساخته ایم که هیچ جا نمی رود، که ««بَم»» کاملا بی فایده است. برای سازندگان خط، این خیلی بی رحمانه و توهین آمیز بود. آنها برای خودشان کار نمی کردند، آنها برای کمک به توسعه کشور زحمت می کشیدند.»

امید از دست رفته زمانی برگشت که رونق منابع معدنی در سال های اخیر، شرکتهای خصوصی را برای استخراج معادن سیبری تشویق کرد. به این ترتیب نوسازی خط یخ زده «بَم» و ترانس سیبری، در برنامه قرار گرفت.

برخی از بزرگترین ذخایر معدن جهانی در این منطقه قرار دارد.

النا کوالیووا، کارمند راه آهن می گوید: «هر سال، حجم حمل و نقل به علت استخراج از معادن جدید در جنوب «یاکوتیا» با رشد بیشتری روبروست.»

آگهی

ایگور پیسکون، رییس عملیاتی در راه آهن نیز گفت: «پس از نوسازی این خط، تعداد قطارهای حمل و نقل چندین برابر خواهند شد. اغلب بنادر نیز در حال بازسازی برای دریافت بار بیشتر هستند. مسئولیت ما بهبود ظرفیت راه آهن است.»

هزینه این پروژه عظیم نوسازی که در حال حاضر آغاز شده است، بیش از ده میلیارد یورو تخمین زده می شود. با این امید که این بار، محاسبات بازدهی به خوبی انجام شده باشد.

یوری پولیاکوف، مدیر پروژه «بَم» می گوید: «این خط، چهل سال پیش ساخته شده، ما اکنون از ماشین آلات و ابزارهای جدید و همچنین فن آوری های جدید و مواد مصنوعی بهره می بریم. بنابراین می توانیم خط آهن جدید را سریعتر و بهتر بسازیم… ما از زمستان، از یخبندان دائمی و تایگا هراسی نداریم، چون این سرزمین ماست.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

ژاپن چگونه از تخصص خود برای کمک به بهبود اوکراین استفاده می‌کند؟

صنعت پنبه ازبکستان پس از تحریم دوباره رونق گرفت

گربه‌ها و گوزن‌ها؛ یاوران گردشگری در مناطق دورافتادهٔ ژاپن