آگهیمردم مکزیک می گویند کاسۀ صبرشان لبریز شده و اینبار دیگر کوتاه نخواهند آمد. آنها از روزی که ۴۳ دانشجو در شهر آیگوآلا توسط پلیس دستگیر و سپس ناپدید شده اند، اعتراض های خود را علیه فساد مقامات و پلیس افزایش داده اند و خواهان یافتن این دانشجویان هستند.
دولت قول داده از تمامی امکانات خود برای یافتن این دانشجویان که در پی اعتراض علیه شهردار شهر دستگیر شده و سپس به مکان نامعلومی برده شده اند، استفاده کند. معترضان می گویند این دانشجویان باید زنده به میان خانواده هایشان بازگردند، امری که با توجه به گورهای دسته جمعی که در این ایالت یافت شده، بعید به نظر می رسد.
این دانشجویان که دانشجوی مدرسۀ تربیت معلم در ایالت “گوئررو” بودند، روز بیست و ششم سپتامبر، با یک اتوبوس عازم شهر ایگوآلا می شوند اما در میدان شهر، توسط پلیس مورد حمله قرار می گیرند. درگیری میان دانشجویان و پلیس، ۶ کشته و ۲۵ مجروح برجای می گذارد. ۵۷ دانشجو نیز توسط پلیس و گروههای مسلح دستگیر می شوند که از این تعداد، چهارده دانشجو توانسته اند از دست پلیس بگریزند.
مفقود شدن این دانشجویان، اعتراض همقطارهای آنها و خانواده هایشان را برانگیخت. مردم نیز در شهرهای مختلف به این اعتراض ها پیوسته اند. در پی آن بود که دادستان مکزیک از دستگیری ۲۲ پلیس شهر ایگوالا بعنوان عاملان خشونت علیه این دانشجویان خبر داد. این اقدام، اعتراض ها را نه تنها کاهش نداد بلکه دامنۀ آن به دیگر جاهای کشور نیز کشیده شد و بسیاری از شخصیت های فرهنگی و سیاسی با معترضان همراه شدند.
بعد از گذشت یکماه، شهردار این شهر و همسر وی به اتهام صدور دستور حمله به دانشجویان، توسط مقامات قضایی این ایالت دستگیر شده اند. دستگیری این دو در پی اعتراف رییس پلیس شهر که پیش از این بازداشت شده بود، صورت گرفته است. گفته می شود شهردار و همسر وی با مافیای این منطقه رابطۀ نزدیکی دارند.
به گفتۀ موریلو کارام، دادستان کل مکزیک، اعضای دستگیر شدۀ پلیس اعتراف کرده اند که دستور بازداشت و انتقال دانشجویان مفقود شده از طریق رادیوی ایستگاه پلیس مرکزی و موج “آ۵” اعلام شده است و این کد رادیویی به شهردار شهر ایگوآلا اختصاص دارد.
در پی شدت گرفتن موج اعتراض ها پس از مفقود شدن این دانشجویان، بیش از دوهزار پلیس و سرباز ارتش برای یافتن این ۴۳ نفر به شهر ایگوآلا اعزام شدند. اعتراف های گرفته شده از ۵۶ نفر عضو پلیس و قاچاقچی دستگیر شده در این شهر، موجب کشف چندین گور دسته جمعی در جنگل ها و کوههای اطراف این شهر شده اما هیچ نشانی از دانشجویان مفقود شده یافت نشده است.
انتشار اظهارات یک کشیش مدافع حقوق بشر در مورد اینکه یک شاهد گمنام، به وی گفته است تمامی ۴۳ دانشجوی مفقود شده توسط پلیس و گروههای مسلح به قتل رسیده اند، داده های جدیدی به این پرونده افزوده و امید به زنده یافتن این دانشجویان را کمرنگ کرده است.
این کشیش می گوید: “اطلاعاتی که من دریافت کردم حاکی از مرگ انهاست. بر اساس این اطلاعات، جوان ترهایی که زخمی شده بودند، قبل از بقیه مرده اند. به من نگفتند آنها چگونه مرده اند اما همگی این دانشجویان را اول سوزانده و سپس دفن کرده اند. آنها مرده ها و زنده ها را روی هم ریخته اند و با چوب آنها را پوشانده و سپس روی آنها دیزل ریخته و آنها را سوزانده اند.”
مردم مکزیک از زمان ناپدید شدن این ۴۳ دانشجو، صدای اعتراض خود را از مرزهای این کشور فراتر برده اند اما دولت، علیرغم اینکه قول داده با خشونت مقامات فاسد و همچنین مافیای مواد مخدر مبارزه کند، در این امر موفقیت چندانی نداشته است.
ایالت گوئررو، یکی از فقیرترین ایالت های مکزیک است و کارتل های مواد مخدر فعالیت زیادی در این منطقه دارند. جنگ میان ارتش و قاچاقچیان مسلح در این کشور تاکنون دست کم ۸۰ هزار قربانی گرفته است.
گفتگو با النا پونیاتوسکا، نویسنده و مدافع حقوق بشر در مکزیک
ناپدید شدن ۴۳ دانشجو در ایالت گوئرو در مکزیک، اعتراض های زیادی را برانگیخته است. این دانشجویان در روز بیست و ششم سپتامبر، پس از درگیری با پلیس شهر ایگوآلا در این ایالت، به طور مرموزی ناپدید شده اند. بسیاری از شخصیت های ملی و فرهنگی برای یافتن این دانشجویان بسیج شده اند که از آنجمله می توان از “النا پونیاتوسکا“، نویسندۀ صاحب نام مکزیکی نام برد که یکی از مدافعان حقوق بشر در این کشور نیز هست.
النا پونیاتوسکا که برندۀ جایزۀ سروانتس، بزرگ ترین جایزۀ ادبی به زبان اسپانیولی است، در گفتگویی با یورونیوز، یافتن این دانشجویان را که به خانواده های فقیر مکزیک تعلق دارند، یک وظیفۀ همگانی در این کشور می داند.
این نویسنده می گوید: “من عکس هایی را از محل زندگی آنها دیدم. تصاویری از اتاق آنها در مدرسۀ تربیت معلم که زندگی محقر و فقیرانۀ آنها را به نمایش می گذاشت. ساک سفری آنها روی زمین پخش شده بود و وسایل اتاق هایشان خیلی فقیرانه بود. زمین اتاق با مقوا پوشیده شده بود و از تختخواب خبری نبود. آنها فقیر بودند و برای تامین هزینۀ تحصیل شان، از مردم طلب پول و کمک می کردند. ظرف هایی به دست می گرفتند و از مردم گدایی می کردند و مردم هم با سکه هایی که در کاسۀ آنها می انداختند، به آنها کمک می کردند که دورۀ کارآموزی تربیت معلم را بگذرانند. این دانشجویان خیلی جوان بودند و امید داشتند که از این وضعیت خلاصی یابند اما با آنها طوری رفتار کرده اند که گویی زباله هستند. فقط برای اینکه خیلی فقیر بودند.”
این نویسنده، مقامات محلی شهر ایگوآلا را افراد فاسدی می داند که با استفاده از قدرتی که دارند تنها به فکر پر کردن جیب هایشان هستند. این دانشجویان برای آخرین بار در جریان اعتراض در این شهر دیده شده اند و گفته می شود به دستور همسر شهردار شهر ایگوآلا توسط پلیس دستگیر و به محل نامعلومی برده شده اند.
النا پونیاتووسکا، با جدیت از زمان ناپدید شدن این دانشجویان با سخنرانی های عمومی در پایتخت و همچنین شهر محل مفقود شدن این ۴۳ نفر، تلاش می کند افکار عمومی را برای یافتن این مفقودشدگان بسیج کند. وی می گوید: “همسر خوزه لویس آبارکا، شهردار این شهر که همانند شوهرش با استفاده از قدرت و موقعیت خود، جیب هایشان را پر کرده اند، معتقد بوده که این دانشجویان قصد دارند دیدار عمومی سیاسی و جشن وی را مختل کنند. به همین دلیل به پلیس دستور داده این دانشجویان را دستگیر کنند. پلیس آنها را در کامیون ها و اتوبوس هایی از محل دور کرده و از آن تاریخ، هیچ خبری از این دانشجویان در دست نیست. این یک جنایت کشوری است و خیلی از دانشجویانی که توانسته اند خود را از دست پلیس یا گروه هایی که آنها را زندانی کرده بودند، نجات دهند در مورد این جنایت شهادت داده اند.”
این نویسنده که سابقۀ طولانی در مبارزه با خشونت علیه معترضان و بویژه دانشجویان دارد، در کتابی به نام “شب تلاتلولکو” به کشتار دانشجویان در سال ۱۹۶۸ پرداخته و از آن زمان، برای استقرار حقوق بشر در مکزیک تلاش می کند.
آگهیبه عقیدۀ این نویسنده، مفقود شدن این دانشجویان توسط پلیس و به دستور مقامات این شهر، یک جنایت علیه بشریت است. وی می گوید: “ناپدید شدن ۴۳ جوان که آیندۀ خوبی در پیش رو داشتند نباید بدون تنبیه بماند. از روزی که آنها مفقود شده اند والدین و نزدیکان آنها جستجو برای یافتن این ۴۳ نفر را آغاز کرده اند اما هیچ خبری از آنها نیست. برای ما مکزیکی ها این جریان یک رسوایی است و می توانم بگویم این کشور چیز بزرگی را از دست داده است. کشور ما در حال فرو ریختن است.”