درست ده سال پیش بود که وقوع سونامی در اقیانوس هند سواحل زیبای جنوب و جنوب شرقی آسیا را تبدیل به یک جهنم واقعی کرد. مرور تصاویر این فاجعه هنوز هم
آگهیدرست ده سال پیش بود که وقوع سونامی در اقیانوس هند سواحل زیبای جنوب و جنوب شرقی آسیا را تبدیل به یک جهنم واقعی کرد.
مرور تصاویر این فاجعه هنوز هم دلهره آور است. امواجی سهمگین به ارتفاع سی متر که تنها در عرض چند ساعت یکی از مرگبارترین حوادث طبیعی دنیا را رقم زدند. زلزله ای بقدرت 9 و سه دهم در مقیاس ریشتر، جزیره سوماترای اندونزی را لرزاند و اثراتش به سرعت به سواحل سریلانکا، هند و تایلند رسید.
اثرات مخرب این زمین لرزه تنها به کشورهای جنوب و جنوب شرق آسیا محدود نشد. امواج سهمگین، سواحل شرقی قاره آفریقا را نیز درنوردیدند. در اثر این فاجعه در مجموع نزدیک 230 هزار نفر قربانی شدند.
اما چگونه است که در قرن بیست و یکم، هیچکدام از این کشورها برای رویارویی با چنین فاجعه طبیعی ای، آمادگی نداشتند؟
ده سال است که به این پرسش پاسخ جامعی داده نشده است. در نگاه نخست شاید بدلیل اینکه بجز تایلند و اندونزی، سایر کشورهای مربوطه فاقد سیستم هشدار به ساحل نشینان بوده اند؛ نقطه ضعفی که بی شک در افزایش تعداد قربانیان و مصدومان تاثیرگذار بوده است. بعلاوه، فاصله بین آگاهی از امکان زلزله و وقوع آن ناچیز بوده و مسئولان این کشورها از بیم هرج و مرج و تاثیرات مخرب اقتصادی هشداری که می توانسته فقط در حد یک هشدار باقی بماند، سکوت را ترجیح داده اند.
این سیاست محافظه کارانه و تعلل های بوروکراتیک البته به قیمت جان هزاران انسان بیگناه تمام شد.
واسانتا سه فرزند خود را در این فاجعه از دست داده است. خود او از مصدومان سونامی است. او می گوید: «ده سال از این ماجرا می گذرد. هر وقت به آنجا می روم فقط گریه می کنم، گریه. به هیچوجه آرام نشده ام برای اینکه سونامی سه دسته گل (فرزند) مرا بلعید. حتی اگر صاحب بچه دیگری بشوم نمی توانم این سه از دست رفته را فراموش کنم.»
واکنش جامعه بین الملل به این فاجعه نسبتا سریع بود. وجود بیش از دو هزار توریست در بین قربانیان روند کمک ها را تسریع کرد. تاکنون حدود چهارده میلیارد دلار کمک مالی صورت گرفته اما آیا این میزان برای جبران صدمات روحی و مادی این فاجعه کفایت می کند؟
سارانیا تنها دختر لکشمیا که از سونامی سال 2004 جان سالم بدر برده، ده سال پس از حادثه می گوید: «از زمانیکه خسارتی که بابت سونامی به ما دادند تمام شده، مشکلاتمان هم شروع شدند. اداره کردن خانواده خیلی مشکل شده ما واقعا در رنجیم. پدرم در عمل کمک نمی کند تازه بعد از مصرف الکل به جان ما می افتد.»