ستوان ارتش سرخ از اردوگاه مرگ آشویتس می گوید

ستوان ارتش سرخ از اردوگاه مرگ آشویتس می گوید
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

ایوان مارتینوشکین، ستوان جوان ارتش سرخ، در پایان جنگ جهانی دوم، بیست و یکساله بود و فرماندهی یک یگان نیروی زمینی را بعهده داشت. هفتاد سال از پایان

آگهی

ایوان مارتینوشکین، ستوان جوان ارتش سرخ، در پایان جنگ جهانی دوم، بیست و یکساله بود و فرماندهی یک یگان نیروی زمینی را بعهده داشت. هفتاد سال از پایان این جنگ خانمانسوز، ایوان مارتینوشکین، روز بیست و هفتم ژانویۀ سال ۱۹۴۵ را با تمام جزییات آن هنوز به خاطر دارد.

وی می گوید: “ما دستور پیشروی به سوی لهستان را داشتیم. از “کراکوو” راه افتاده بودیم و تا آنموقع هیچ چیزی دربارۀ اردوگاه آشویتس نشنیده بودیم. وظیفۀ یگان ما این بود که خودمان را به خطوط خواسته شده برسانیم و همانجا مستقر شویم. بعد از آنکه روستای آشویتس را پشت سرگذاشتیم، به مکان وسیعی رسیدیم که با دیوارهایی از سیم خاردار محصور شده بود. ستون های زیادی در اطراف دیده می شود و به سیمهای خاردار برق وصل کرده بودند.”

ایوان مارتینوشکین که در آن زمان ستوان جوانی بود، مدالهای زیادی به پاس شجاعت خود در جنگ جهانی دوم گرفته است اما هیچکدام از این مدالها به خاطر آزادسازی این اردوگاه نیست. در واقع در آن هنگام، هیچ عملیات نظامی به این منظور صورت نگرفت زیرا آلمانی ها، اردوگاه آشویتس را از زندانیان سالم خالی کرده و آنها را به اردوگاههای دیگر فرستاده بودند. زندانیان بیمار و رو به مرگ هم به حال خود رها شده و در انتظار مرگ بودند.

این افسر سابق ارتش سرخ می گوید: “ظاهرا کوره های این اردوگاه به اندازۀ کافی نبودند و آلمانها نتوانسته بودند تمامی اجساد را بسوزانند. پیکر زندانیها را روی هم جمع کرده بودند و بعد روی آنها کاغذ و روزنامه ریخته بودند و باز هم اجساد را مثل لایه ای به آن اضافه کرده و به آتش کشیده بودند. وقتی ما به این اردوگاه رسیدیم برف باریده بود و سطح زمین از برف پوشیده شده بود و تمام لکه های سیاه باقیمانده از سوختن اجساد را مخفی می کرد. تمام محوطۀ این اردوگاه از روغن و خاکستر اجساد سیاه بود و برف این سیاهی را پوشانده بود. از دور که به این اردوگاه نزدیک می شدیم، بوی خاصی مثل بوی گوشت گداخته و بدنهای سوخته به مشام می رسید. این بو تمام هوای اطراف این اردوگاه را پر کرده بود.”

برای تنهای رنجوری که در این اردوگاه به امان خود رها شده بودند، دیدن سربازان ارتش سرخ شاید خبر از پایان اسارت آنها می داد اما تاثیری در وضعیت آنها نداشت. سربازان ارتش شوروی بعد از پیاده روی طولانی به این مکان رسیده بودند و فاقد هر گونه کمک ضروری از جمله دارو و غذا بودند تا در اختیار اسیران رو به مرگ این اردوگاه قرار بدهند.

تصاویری که از آزادسازی پیروزمندانۀ آشویتس و زندانیان این اردوگاه منتشر شده در واقع مربوط به روز ورود یگان تحت فرماندهی ایوان مارتینوشکین نیست بلکه چند روز بعد از آن، گروهی از خبرنگاران شوروی سابق به این اردوگاه آورده شده و اخبار و عکس هایی از اینجا تهیه کردند. خبرنگارانی که این لحظات را ثبت کرده اند، بعدها متوجه شدند که پیش از ورود آنها، صحنه سازی هایی صورت گرفته بود.

ستوان جوان سال های جنگ جهانی دوم می گوید: “ما به زندانیان نزدیک شدیم، لاغر بودند، با آنها چهره به چهره بودیم. صورتهایشان سیاه بود و برخی از آنها با پتو خودشان را پوشانده بودند. چشمهایشان خیره کننده بود. برق و درخشش چشمهایشان ما را میخکوب کرده بود. شادی را می توانستیم در نگاههایشان ببنیم. قادر نبودیم با همدیگر حرف بزنیم، شنیدیم که چیزهایی می گویند و ما فقط کلمۀ لهستانی را از میان حرف های نامفهوم آنها می فهمیدیم.”

بعدها آنچه که در اردوگاه اشویتس و دیگر اردوگاههای آدم کشی نازی ها اتفاق افتاده بود، بیشتر و بیشتر فاش شد و همه فهمیدند که چه جنایاتی در آنجا صورت گرفته است. ایوان مارتینوشکین نیز بارها، به تنهایی یا همراه با مقامات عالیرتبه، به این اردوگاه بازگشت اما روز بیست و هفم ژانویۀ سال ۱۹۴۵، ایوان بیست و یکساله، بزحمت توانست یکساعت را در این اردوگاه به سر کند. صدها انسان رو به مرگ در این اردوگاه به حال خود رها شده بودند ولی هنوز سه ماه به پایان جنگ مانده بود و یگان تحت فرماندهی این ستوان جوان باید راه خود را به سوی خطوط دیگر جبهه ادامه می داد.

بعد از پایان جنگ، و بر اساس آمار اعلام شده توسط مقامات اتحاد جماهیر شوروی سابق، دست کم ۴ میلیون نفر در این اردوگاهها کشته شده اند. در آوریل سال ۱۹۹۰، پس از تحقیقات صورت گرفته توسط موزۀ آشویتس اعلام شد که این آمار نادرست بوده و شمار قربانیان این اردوگاه یک و نیم میلیون نفر برآورد می شود. از این میان ۹۶۰ هزار نفر یهودی، ۷۵ هزار لهستانی غیریهودی، ۲۱۰ هزار نفر از کولی های لهستان و کشورهای اطراف و پانزده هزار نفر زندانی از میان شهروندان شوروی سابق بودند.

جنایات ارتش آلمان نازی در این اردوگاه و قتل یک و نیم میلیون نفر در کوره های آدم سوزی یا اتاق های گاز، از سیاه ترین جنایات جنگی صورت گرفته در تاریخ بشریت است.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

بازماندگان آشویتس آزاد اما در بند خاطرات تلخ هستند

پلیس لهستان برای مقابله با کشاورزان معترض در ورشو گاز اشک آور پرتاب کرد

اتحادیه اروپا ۱۳۷ میلیارد بودجه مسدود شده لهستان را آزاد می‌کند