آموزش پیوسته نویسی در زبانهای لاتین در دنیای دیجیتال، مهارتی زائد یا ضروری؟

آگهی

از پاییز سال ۲۰۱۶ میلادی، دانش آموزان فنلاندی دیگر پیوسته نویسی (cursive handwriting) را نمی آموزند. به جایِ کلاسهای آموزش سرهم نویسی، دانش آموزان تایپ کردن را یاد می گیرند، مهارتی که به نظر می رسد با دنیای مدرن سازگارتر است. اما پایان آموزش سرهم نویسی یا تحریرنویسی به چه معنی است و کشورهای دیگر چه رویکردی دارند؟

پایان آموزش سرهم نویسی در فنلاند

فنلاند تنها کشوری نیست که در مدارس آن سرهم نویسی کنار گذاشته می شود. در ایالات متحده نیز تغییرات مشابه در مواد درسی باعث بحث های داغ شده است. مهم ترین دلیل اتخاذ این تصمیم در فنلاند، مسئله زمان بود. مطالب جنبی زیادی به آموزش زبان فنلاندی اضافه شده است، مثل زبان رسانه و اینکه چطور با صفحه کلید بنویسیم. حال دیگر وقت برای آموزش پیوسته نویسی یا خوشنویسی با حروف لاتین وجود ندارد. اما این تغییرات در مواد درسی خوب است یا بد؟

دانش آموزان فنلاندی از کلاس دوم دبستان سرهم نوشتن را یاد می گیرد. اما بررسی ها نشان می دهد که اغلب دانش اموزان کلاسهای بالاتر هم این مهارت را بخوبی نیاموخته اند و ترجیح می دهند با حروف جداجدا بنویسند. این امر به این معنی است که آموزش پیوسته نویسی بی فایده است.

مسئله مهم دیگر، گسترش فناوریهای دیجیتال است. اطراف دانش آموزان پر از ابزارهایی است که کار کردن با آنها مهارت های مختلف می طلبد. خواندن و نوشتن ضروری است، اما متنها کوتاه تر شده و محتوای مطالب هم تغییر کرده است.

با این همه، آموزگاران هنوز اگر بخواهند می توانند نوشتن با حروف پیوسته و خوشنویسی در زبان لاتین را به دانش آموز یاد بدهند. اما با اضافه شدن مطالب بیشتر به مواد درسی وقت برای آموزش خط تحریری کم تر می شود.

استدلال موافقان و مخالفان آموزش پیوسته نویسی

حذف آموزش پیوسته نویسی در فنلاند و ایالات متحده مورد تایید همه کارشناسان علوم تربیتی نیست. زیرا برخی پژوهشها نشان می دهد به کاربردن قلم و کاغذ برای رشد قوای شناخت فرد مفید است. موافقان و مخالفان آموزش پیوسته نویسی براساس روشهای برقراری ارتباط و تأثیر روانی نوشتن برتحرک فیزیکی استدلال می کنند.

از نظر ایزابل مونتسینو-ژله، استاد علوم تربیتی و روانشناسی دردانشگاه مونترال، آموزش این مهارت به دانش آموزان ضروری است. اما انریکه دانس، استاد مدرسه بازرگانی مادرید، آن را کاری منسوخ می داند که امروز دیگر کاربرد ندارد.

در این بخش از گزارش، ایزابل مونتسینو- ژله و انریکه دانس به پرسشهای یورونیوز در زمینه آموزش نوشتن با حروف پیوسته در زبانهایی که با حروف لاتین نوشته می شوند، پاسخ می دهند. برای شنیدن نظرات این دو کارشناس بر روی ویدئوی برنامه کلیک کنید.

آموزش پیوسته نویسی در زبان ژاپنی و فناوریهای دیجیتال

آیا این مشکل در سیستمهای نوشتاری دیگر، مانند زبان ژاپنی هم وجود دارد؟ خط ژاپنی را اغلب پیچیده ترین سیستم نوشتاری دنیا می دانند. یک دانش آموز ژاپنی برای اینکه بتواند یک مقاله بنویسد، باید دوهزار حرف را یاد بگیرد ومعنی هر حرف به تعداد و جهت حرکت های قلم بستگی دارد.

در کشوری که نوشتن، نیاز به یادگیری هزاران علامت، واژه نگار و حروف پیچیده دارد، وابستگی جوانان به فناوری دیجیتال و تلفنهای همراه باعث خواهد شد آنها توانایی نوشتن این حروف را از دست بدهند. زیرا مجبور نیستند ترتیب و تعداد حرکت های قلم را که یک حرف را می سازد، به یاد داشته باشند.

هیراکو سات، هنرمند خطاط ژاپنی عمیقاً باور دارد که خوشنویسی را باید تمرین کرد، نه تنها برای رواج هنر، بلکه بعنوان بخشی از فرآیندی که به باور او فیزیکی است و تمام بدن را درگیر می کند. ساتو می گوید فناوری هایِ نوشتنِ دیجیتال توانایی مردم در نوشتن حروف پیچیده را تضعیف کرده است.
وی می افزاید: «حتی وقتی هم با صفحه کلید چیزی می نویسید، دیگر به یاد ندارید که هر حرف را چه طور باید بنویسید. با بدنتان یاد می گیرید حروف را بنویسید: حرکت قلم به سوی بالا یا پایین یا راست یا چپ، مثل ورزش است. حرکت ها را با بدنتان یاد می گیرد و اگر تمرین نکنید حرکات را فراموش می کنید.»

از سوی دیگر، رواج فناوری های دیجیتال برای نوشتن، در ژاپن، کشوری که همواره آینده و گذشته در کنار هم زندگی می کنند، خبرهای خوب هم به همراه داشته است. ایتسوکی ناگاساوا، کارشناس تاریخ زبان ژاپنی در دانشگاه توکیو توضیح می دهد که این ابزار می تواند میزان واژه هایی را که مردم به کار می برند بیشتر کند.

وی می افزاید: «با اینکه مردم دیگر نمی توانند حروف کانجی را با دست بنویسند، کامیپوتر به آنها امکان می دهد از حروفی استفاده کنند که پیش از این نمی توانستند، نه تنها در زندگی روزمره شان بلکه در روزنامه ها، مقالات علمی، یا نوشته هایشان. حروفی را که پیش از این نمی توانستند با دست بنویسند اکنون می توانند با کامپیوتر به کار ببرند.» به این ترتیب به نظر می رسد تغییراتی که فناوری دیجیتال، در نوشتار ایجاد کرده است، لزوماً تغییراتی منفی نیستند.