شرکت های خارجی به دلیل محدودیت های اعمال شده از سوی قوانین روسیه و موانع مالی ایجاد شده توسط تحریم های بین المللی کریمه را ترک کرده اند. بخاطر همین شبه جزیره کریمه و ساکنانش به طور فزاینده ای منزوی شد
صدای کریمه این روزها بسختی به گوش می رسد. از زمانی که روسیه این شبه جزیره را به خاکش ضمیمه کرد دست کم ۲۰ هزار نفر کریمه را ترک کرده اند زیرا آنها نپذیرفتند که شهروند روسیه شوند. در این برنامه گزارشگر نگاهی کرده ایم به تجربه ساکنان کریمه بعد از الحاق به روسیه.
برخی از ساکنان کریمه مایل اند که درباره شرایط زندگیشان صحبت کنند. کاتیا یکی از آنهاست. او را در جریان دروس روزانه هنر فیگوراتیو در خانه اش ملاقات کردیم. کاتیا شکایت می کند که شرایط از زمانی که کریمه به روسیه ضمیمه شده کمی بدتر شده است.
او ماهانه ۱۲۰ یورو بعنوان معلم هنر مدرسه دریافت می کند. او ترجیح می دهد که شکاف بین حامیان اوکراین و حامیان روسیه را تقبیح کند در حالی که دوستش کوستیا، یک معلم زبان انگلیسی که در کی یف زندگی می کند و اهل یالتا در کریمه است، او ترجیح می دهد که روی تناقض های اقتصادی الحاق به روسیه تاکید کند.
کاتیا می گوید: «پدرم قبل از جنگ جهانی دوم در اینجا متولد شد وقتی کریمه و جمهوری اوکراین بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود. پدرم واقعا از این که کریمه از اتحاد جماهیر شوروی جدا شد ناراحت بود و در طول عمرش آرزو داشت که شاهد الحاق کریمه به سرزمین مادری یعنی روسیه باشد. اولین چیزی که بعد از رفراندوم شاهدش بودم، وقتی به کریمه آمدم این بود که او با خوشحالی مرا در آغوش گرفت و گفت: عاقبت اتفاق افتاد. بهرحال او روس بود و در نهایت به یک روس واقعی تبدیل شد. من به او گفتم: پدر، گوش کن، همان حال و هوایی که تو هنگامی که کریمه از شوروی جدا شد و به جمهوری اوکراین در سال ۱۹۵۴ پیوست، داشتی، الان برای من اتفاق افتاده است.»
کوستیا، معلم زبان انگلیسی در کی یف می گوید: «در ابتدا همه خیلی خوشحال بودند زیرا آنها وعده حقوق و مزایای بازنشستگی بالا را به مردم دادند و بسیاری از مردم به این شکل «خریداری» شدند، خصوصا بازنشسته ها که همیشه می خواسته اند از سطح رفاهی مانند روسیه برخوردار باشند. اما بدور از تصوراتشان آنها شاهد افزایش اندکی در حقوقشان بودند و الان چیزی که اتفاق افتاده این است که قیمت ها افزایش یافته و آنها افزایش حقوق اندکی دارند و بسختی می توان تصور کرد که چگونه با این وضعیت کنار می آیند.»
در طول تفرجگاه ساحلی آلوشتا می توانید برخی توریست ها را ببینید که تقریبا تمام آنها روس هستند. صنعت توریسم کریمه دست کم ۳ میلیون توریست در سال را و همچنین همچنین نیمی از توریست های اوکراینی را از دست داده است.
به دیدار اولگا رفته ایم، او نقاشی هایی که توسط شوهرش کشیده شده را در یک مغازه کوچک بفروش می رساند. به آپارتمان اولگا می رویم و همسرش آناتولی را ملاقات می کنیم. او در اصل اوکراینی است اما می خواهد که کریمه بخشی از روسیه باشد.
آناتولی اوستیمانکو می گوید: «من نقاش هستم و آنچه در طول این سالها مشاهده کرده ام این بوده که بسیاری از مردم می خواهند به اینجا بیایند. آنها تلاش می کنند به کریمه بیایند، تعداد زیادی از مردم معمولی نه آدم های ثروتمند.»
او در پاسخ به این سوال که آیا به رفراندوم رای داده یا نه می گوید: «نه. نتوانستم رای بدهم زیرا مشخصات من در کریمه ثبت نشده بلکه در پولتاوا در اوکراین ثبت شده اما همسرم و من شاهده همه تظاهرات ها و اعتراضات بودیم.»
تانیا همسایه آناتولی نیز می گوید: «وقتی کریمه بخشی ازاوکراین بود من همین که به سن ۵۹ یا ۶۰ سالگی می رسیدم می توانستم حقوق بازنشستگی ام را بگیرم اما الان ۵۵ سال داردم و حقوق بازنشستگی می گیرم. در دوره ای که جزو اوکراین بودیم با حقوق پسر بزرگم زندگی می کردم که حدود ۴۵ یورو بود که برای ما کافی نبود. پاشا پسر کوچکم هم به ما کمک می کرد. او که در کی یف فیلمبردار بود برای ما پول می فرستاد و ما واقعا به کمک او نیاز داشتیم. او برای ما پول می فرستاد زیرا حقوق ما حتی برای غذا هم کافی نبود. اما وقتی بخشی از روسیه شدیم، پسر بزرگم حقوق دیگری هم گرفت که ما از خوشحالی مبهوت شده بودیم. به نظر خیلی زیاد می آمد اما بعد از اینکه قیمت ها افزایش یافت، کمی کمتر شد. اما حقوق مان بالاتر رفته و حدود ۱۳۰ تا ۲۰۰ یورو بطور ماهانه است.»
همسایه دیگر آناتولی، خانواده قربانیوف است که به دیدارشان رفته ایم، گنادی همسر خانواده ملوان بازنشسته ناوگان تجاری است. او می گوید: «من در لنینگراد متولد شدم که الان سنت پترزبورگ نامیده می شود. ما در اوایل دهه هفتاد میلادی با پدر و مادرم به اینجا آمدیم. در واقع ما به ریشه های خانوادگی مان علاقمندیم. ما از شجره نامه خانوادگی مان حمایت می کنیم و می خواهیم آنرا به فرزندان و نوه هایمان انتقال دهیم. این سمبلی از سنت جورج است و اینجا پدر بزرگ مرا می بینید، او در سواره نظام روسیه در جنگ جهانی اول افسر کمکی بود. من زندگی ام را به دریا اختصاص داده ام و از ۱۹۷۰ تاکنون یعنی برای ۴۵ سال زندگی من از نزدیک به دریا گره خورده است و هنوز هم بعنوان یک کاپیتان کار می کنم. ما همه سختی ها را تحمل می کنیم و مهمترین چیز برای ما این است که به خانه مان روسیه برگشته ایم و این خیلی مهم است. کریدور حمل و نقل بین کریمه و روسیه هنوز کامل نشده و تا زمانی که پل ساخته نشود سختی ها باقی خواهد بود. من نمی توانستم با حقوق بازنشستگی اوکراینی یک بار باک خودروام را که ۶۵ لیتر بنزین می خواست پر کنم اما الان می توانم آنرا چهار بار در ماه پر کنم. من در شرکت های خارجی کار کرده ام مثلا برای شرکت های آلمانی و حقوقم ده هزار دلار در ماه بود.»
در امتداد جاده ۲۰۰ کیلومتری از سیمفروپل به کرچ، کارگران را می بینیم که در حال گسترش بزرگراه اصلی هستند. این زیرساخت حیاتی، کریمه را به روسیه وصل می کند. کرچ در دهانه دریای آزوف واقع شده است. این بندر یکی از مهمترین بخش های شرقی کریمه است، مسیری کوتاه برای حمل و نقل میان کریمه و روسیه. اولین بخش های یک پل که در جزیره توزلا در دست ساخت و ساز است در این محل قابل مشاهده است.
مسافرت با کشتی گران است و از قبل همه جاها رزور شده اند بهمین خاطر روسیه در پی ساخت بلند پروازانه این پل است تا روسیه و کریمه را از راه زمینی به هم وصل کند. کاری که هزینه زیادی دارد و انتظارات فزاینده ای ایجاد کرده است. بیشتر ساکنان محلی خصوصا حامیان روسیه می گویند وقتی پل تکمیل شده قیمت ها کاهش خواهد یافت.
وضعیت تاتارها در کریمه
اکثر تاتارهای کریمه مخالف مقامات جدید هستند. بر اساس گزارش سازمان های مستقل حقوق بشری آنها بوسیله سرویس های امنیتی روسیه سرکوب می شوند و تاکنون بیش از ۱۹ جوان تاتار از زمانی که روسیه کریمه را ضمیمه خاک خود کرده ناپدید شده اند. ما یکی از نمایندگان آنها را ملاقات کردیم.
علی اوزامباش نماینده مجلس تاتارها می گوید: «یکی از ویژگی های اصلی تفکر مردم روسیه، یک فکر ثابت است و آن اینکه باید کار را شروع کنید و همین که شروع کردید همه چیز خود به خود پیش خواهد رفت اما تا الان حتی یک پروژه هم نیست که تکمیل شده باشد، آنها حتی ساخت یک مدرسه را تمام نکرده اند. زیرساخت های نظامی را ساخته اند و حالا دارند ساخت جاده را شروع می کنند. اما اینکه می گویند روس ها مراقب مردم کریمه است درست نیست، باید بگویم که این یک دورغ است.»
خروج شرکت های خارجی از کریمه
شرکت ها و سازمان های خارجی کریمه را بخاطر برزخ قانونی بوجود آمده در اثر الحاق به روسیه ترک کرده اند و بخاطر همین بسیاری از کارکنان کارشان را از دست داده اند.
یوگنیا از جمله کسانی است که کارش را از دست داده است، او می گوید: «من بیش از ده سال برای پروژه های بین المللی مشاوره فنی کار می کردم و حالا آنها بعد از رفراندوم شرکت را تعطیل کردند. براساس قوانین روسیه تا جایی که من می دانم انجام این نوع پروژه ها در خاک روسیه ممنوع است. پروژه های زیادی تاکنون تعطیل شده اند.»
یوگنیا بندرت بعنوان کارگشا و مترجم روزنامه نگاران خارجی که خبرهای کریمه را پوشش می دهند کار می کند. شرکت های خارجی به دلیل محدودیت های اعمال شده از سوی قوانین روسیه و موانع مالی ایجاد شده توسط تحریم های بین المللی کریمه را ترک کرده اند. بخاطر همین شبه جزیره کریمه و ساکنانش به طور فزاینده ای منزوی شده اند.