یونان برای پناهجویان تنها یک مسیر عبور است ولی مهاجران غیرقانونی در این کشور احساس می کنند که پشت درهای بسته در مخمصه افتاده اند. یونان امروز نیازمند
آگهییونان برای پناهجویان تنها یک مسیر عبور است ولی مهاجران غیرقانونی در این کشور احساس می کنند که پشت درهای بسته در مخمصه افتاده اند. یونان امروز نیازمند فوریت های امدادی بشردوستانه است.
تلویزیون ار ت اس در این خصوص گزارشی تهیه کرده است. یونان زیر آوار جمعیت مهاجران مانده است. این کشور به عنوان دروازه قاره اروپا با هزاران هزار مهاجری که از جنگ گریخته مواجه است. همچنین نخستین قربانی بسته بودن درهای کشورهای همسایه به روی این پناهجویان است.
از ابتدای امسال بیش از ۱۲۲ هزار تن از این مهاجران خود را به یونان رسانده اند. تنها در ماه فوریه این کشور به طور میانگین شاهد ورود هزار و ۹۰۰ تن در هر روز بود.
در حال حاضر حدود ۳۰ هزار مهاجر در یونان و در بنادر پیرائوس یا دیاواتا و همچنین در جزیره لسبوس در انتظار به سر می برند. در نزدیکی آتن و ایدومنی در مرز مقدونیه، بیش از ۱۰ هزار تن در شرایطی بسیار ناگوار اقامت دارند. این مرز هر روز شاهد اعتراض و گاهی نیز محل درگیری است.
مقدونیه اجازه نمی دهد که تمامی مهاجران به خاک این کشور پا بگذارند. شب گذشته تنها ۲۰۰ تن اجازه ترک یونان و عبور از این مرز را یافتند. این در حالی است که سازمان های فعال در امور بشردوستانه به دفعات درخواست کمک کرده اند.
۴۵ درصد مهاجران رسیده به یونان از سوریه، ۲۸ درصد از افغانستان و ۱۸ درصد نیز اتباع عراقی هستند. یک سوم این جمعیت را نیز کودکان تشکیل می دهند. دبیرکل سازمان ملل متحد مسدود بودن مرزها را محکوم کرده است.
از ۷۰۰ میلیون یورو که از سوی اتحادیه اروپا تخصیص داده شده است، ۳۰۰ میلیون یورو امسال پرداخت می شود. باقی این مبلغ برای دو سال آینده برنامه ریزی شده است.
مهاجران بسته بودن مرز مقدونیه را باور نکرده اند
یونان امیدوار به تغییراتی در آن سوی مرزهای خود است تا مقدونیه و در نهایت آلمان این مهاجران را پذیرا شود ولی اکنون مرز مقدونیه با حضور جمع کثیری از نظامیان بسته است و حدود ۱۰ هزار مهاجر در این مرز باقی مانده اند.
خبرنگاران شبکه سوم تلویزیون ایتالیایی رای در مرز مقدونیه با تعدادی از مهاجران گفت و گو کرده اند.
جمعی از آنان به خبرنگاران می گویند که از عراق آمده اند و هیچ پولی ندارند و اضافه می کنند که پولشان دزدیده شده ولی با رسیدن به اینجا احساس می کنند که دوباره جان گرفته اند و تا آلمان که مقصد نهایی آنان است راه زیادی باقی نیست.
یکی از این پناهجویان می گوید: «ما دو ماه در سفر بوده ایم. خارج شدن از عراق بسیار سخت و خطرناک بود.» به این مهاجران پیش تر گفته شده بود که مرز مقدونیه بسته است با این حال آنان هنوز هم باور نکرده اند.
هزاران تن در نزدیکی مرز اقامت کرده اند. عبدالله یکی از این پناهجویان است که می گوید که اهل کابل است و شش ماه پیش سفرش را آغاز کرده است. همراه او شش کودک هستند. عبدالله هنوز خبر ندارند که فقط اتباع سوریه و عراق می توانند از مرز عبور کنند و او که اهل افغانستان است شانسی ندارد. عبدالله می پرسد: «چرا ما جنگ داشتیم و چرا آن ها نمی گذارند که از مرز عبور کنیم؟.»
در نزدیکی مرز صفوف طولانی برای دریافت غذا و دارو دیده می شود. دولت یونان دو ارودگاه موقت را در فاصله ای نه چندان دور از مرز برپا کرده است. با این حال این مهاجران تنها یک رویا در سر دارند و آن هم ادامه مسیر به سوی شمال است.
هلا دختر اهل حمص است و سرگذشتی مانند بسیاری دیگر از گریختگان از جنگ داخلی سوریه دارد. او می گوید: «من خانواده ثروتمندی دارم. ما تعدادی مغازه داریم ولی حالا انگار که هیچ چیز نداریم. من در دانشگاه ادبیات انگلیسی می خواندم. برادرم مجروح شد و در بیمارستانی در دمشق بستری بود. خانه ها و مغازه هایمان بمباران شدند. ما به ترکیه رفتیم ولی وضعیت ناگوار بود. نمی توانستیم کار کنیم. هیچ کاری نمی توانستیم بکنیم. ما همه کاری می کنیم چون می خواهیم یک زندگی معمولی داشته باشیم.»
هلا با وجود همه سختی هایی که پشت سرگذاشته هنوز لبخند می زند و امیدوار است که اروپا به او اجازه اقامت دهد.
طی سه روز، مقدونیه تنها به ۲۰۰ مهاجر اجازه ورود داد. در حال حاضر در ایدومنی ۱۰ هزار پناهجو در انتظار نوبتشان هستند. کشورهای حوزه بالکان از جمله اتریش هم تصمیم گرفته تا مرز هایش را ببندد. از این رو، آتن برای حل تمامی مشکلات تنها مانده است.
کاله و اتفاقی نادر لا به لای اخبار ناخوشایند
آگهیوقتی فرانسوا اولاند، رئیس جمهوری فرانسه و دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا در این هفته با یکدیگر دیدار کردند، بخشی از گفت و گویشان در رابطه با بحران پناهجویان بود و مشکلات کاله بود. شبکه دوم تلویزیون فرانسه درباره دو برادری که سرانجام در لندن به یکدیگر پیوستند، گزارشی تهیه کرده است.
در ایستگاه قطار سنت پانکراس لندن، شماری از فعالان حقوق بشر به استقبال از چهار پناهجوی سوری ایستادند که این بار به وسیله قطار یورو استار و قانونی فرانسه را ترک کرده بودند.
در میان این چهار مهاجر، نوجوانی ۱۷ ساله هم بود. او چهار ماه را در جنگل کاله سپری کرد تا به برادر ۲۶ ساله اش در لندن بپیوندد. این دو برادر که جداگانه مجبور به ترک سوریه شده بودند به مدت شش ماه همدیگر را ندیده بودند. دولت بریتانیا اجازه دادند که محمد به لندن بیاید و این در حالی است که برادر بزرگتر پیش از این به صورت غیرقانونی خود را به خاک این کشور رسانده بود.
این بازیابی خانوادگی البته استثنائی است. موضوع بهار دختر چهار ساله افغان و راب لاریه که تلاش کرده بود او را غیرقانونی وارد انگلستان کند پیش از این توسط شاهدان عینی روایت شد. خانواده این دختر بچه در این کشور است ولی دولت بریتانیا گفته است که او باید با پدرش در کاله بماند.
فجایع پنهان جنگ و مهاجرت اجباری
آگهیدر این گرفتاری طولانی، تحمل مهاجران برای رسیدن به اروپا بسیار قابل توجه است. از سویی دیگر کمتر درباره آنچه که در انتظار آنان پس از رسیدن به مقصد است سخنی گفته می شود.
کاغذبازی طولانی و رنج آور در کنار ابتلا به اختلالات روانی ناشی از این نوع مهاجرت از جمله مواردی است که آنان برایش آمادگی ندارند. خبرنگار تلویزیون ار اس ای با خانواده ای دیدار کرده که دو سال است در سوئیس زندگی می کنند.
محمد دو سال پیش سوریه را ترک کرد و به سوئیس رسید. او با خود علاوه بر خانواده اش، خاطرات تلخی را به همراه آورده است. محمد می گوید: «وقتی جنگ به شهر ما رسید، محله ما در حلب و خانه هایمان بمباران شد. ما به خاطر اینکه در انباری مخفی شده بودیم زنده ماندیم. وقتی که بیرون آمدیم در خیابان فقط جنازه می دیدیم.
پسرش، احمد ۱۶ ساله است و نمی تواند فراموش کند که چه از سر گذرانده و ترجیح می دهد که پدرش در اینباره حرف بزند. محمد می گوید: «پسرم چیزهای وحشتناکی دیده و از آن به بعد تغییر کرده است.»
این نوجوان سوری در یکی از کانتون های ایتالیایی زبان سوئیس دارو مصرف می کند. در آنجا خدماتی برای مهاجرانی که از زخم های روانی رنج می برند وجود ندارد. این در حالی است که بسیاری از این مهاجران دچار مشکلات روانی شده اند.
آگهیدر برنا تنها یکی از ۵ مرکز صلیب سرخ به قربانیان جنگ و شکنجه اختصاص داده شده و هر ساله حداقل ۳۰۰ مهاجر تحت درمان قرار می گیرند و دیگران نیز در فهرست انتظار باقی می مانند.
کارول اسمولنسکین که روان درمانگر این مرکز است به خبرنگار تلویزیون ار اس ای می گوید: «اکثریت کسانی که اینجا می آیند از استرس های پس از حادثه رنج می برند. آن ها تجربیاتی وحشتناک مثل جنگ و شکنجه دارند. در میان آن ها علائم دیگری نظیر افسردگی و دردهای فیزیکی و مشکلات خواب هم وجود دارد که ما می توانیم متوجه شویم. برخی اوقات آنان به صورت ذهنی به آن تجربیات برمی گردند و مرورش می تواند بسیار سخت باشد.»
فرزند محمد تنها یک نمونه است. محمد می گوید که پسرش در خواب راه می رود و یادآور می شود: «در سوریه، مادربزرگش روسری به پای احمد می بست زیرا او کابوس شبانه داشت و گریه می کرد و فکر می کرد دارند بمباران می کنند و داعش شروع به کشتن مردم کرده است. او حتی این کابوس ها را اینجا هم می بیند. بعضی وقت ها که در خواب راه می رود در حمام را روی خود قفل می کند.»
احمد یکشب از خواب پریده و تصمیم می گیرد که همه چاقو ها را در آشپزخانه به دور بریزد چراکه این چاقو ها برایش تداعی کننده سر بریدن های داعش بوده است.
مادر احمد می گوید: «ما حتی با بچه های دیگرمان هم مشکل داریم. کوچک ترین فرزندم مدام درباره مرگ می پرسد و موقع خواب سرش را زیر بالش می گذارد و شب ادراری هم دارد.»
آگهی