در خیابانی آرام و ساکت در شهر میلان، بیمارستان نیگواردا قرار دارد. سرویس خدمات روانپزشکی این بیمارستان حدود ۳۰۰ پناهجو را تحت درمان قرار داده است
در خیابانی آرام و ساکت در شهر میلان، بیمارستان نیگواردا قرار دارد. سرویس خدمات روانپزشکی این بیمارستان حدود ۳۰۰ پناهجو را تحت درمان قرار داده است.
ژاوان اصالت کرد دارد. او ۱۵ سال پیش به دلیل مشکلات سیاسی ناچار شد سوریه را ترک کند. او با خانواده خود که در حال حاضر در اردوگاه پناهجویان در ترکیه هستند دیدار کرده و این تنها دیدار آنها در طول این ۱۵ سال دوری از کشورش بوده است. ژاوان در مرکز پناهجویان در شهر میلان ایتالیا زندگی می کند. او برای زندگی و یافتن شغلی مناسب کاملا ناامید شده است.
او می گوید: «احساس می کنم از درون در حال سوختنم. باور کنید دارم از بین می روم. دلم برای کشورم تنگ است. می دانم باید صبور باشم اما دلم برای مادرم بسیار تنگ است. در اروپا سرخورده شده ام.»
کمک هایی که ژاوان در این مرکز دریافت کرده به نظر او مفید بوده و او نسبت به قبل در وضعیت بهتری به سر می برد.
بخشی از این بیمارستان تنها به بیماران خارجی اختصاص دارد. در این بخش روانپزشکان و روانشناسان با کمک افرادی از همان فرهنگ و زبان با بیماران ارتباط برقرار می کنند.
استارلین عبدالله یوسف که اصالتا سومالیایی است قرار است با یک دختر جوان اهل سومالی کار کند. او یک قربانی جنگ است و در کشورش زندانی بوده و مورد شکنجه و آزار و سوء استفاده جنسی قرار گرفته است. او پس از گریختن از کشور به سختی خود را به اروپا رسانده است.
حضور افرادی همچون استارلین به عنوان واسطه زبانی تنها برای ترجمه نیست بلکه راهی برای اعتماد بخشیدن به بیماران است.
استارلین می گوید: «وقتی ما اینجا هستیم، مراجعان و بیماران چه زن و چه مرد احساس بهتری دارند و راحت تر درباره مشکلاتشان صحبت می کنند.»
در این مرکز روانپزشکان، روانشناسان، پزشکان و مددکاران اجتماعی همگی با یکدیگر کار می کنند تا بتوانند درست تر مشکل بیماران خود را تشخیص دهند. آنها همچنین با مراکز خدمات شهری، مراکز پذیرش و سازمان های بشردوستانه در ارتباط هستند تا این راه دشوار را بیماران راحت تر بتوانند طی کنند.
کارلو پاگانی، رئیس بخش روانشناسی بیمارستان نیگواردا است. او می گوید: «رویکرد ما در برابر افرادی که از آنها مراقبت می کنیم، جامع است. چه از نظر اختلالات روانی و چه بیماریهای جسمی که افراد با آن روبرو می شوند. در اختیار همه آنها یک مددکار اجتماعی قرار می دهیم زیرا این افراد اغلب از هرگونه کمک اجتماعی محروم هستند.»
پشتیبانی ها از طریق تقویت رویکرد درمانی در چند رشته متفاوت توسط تیم پزشکی و مددکاران صورت می گیرد؛ مثل تشکیل کارگاه های آموزشی از جمله آموزش نقاشی و طراحی که به این افراد اجازه میدهد تا احساسات خود را آزادانه طراحی کنند زیرا گاهی بیان آنها از طریق کلمات بسیار مشکل است.
الئونورا بولا که یک تراپیست است، می گوید: «تقریبا تمامی این افراد در ابتدای ورود احساسات خود را به شکل افسردگی طراحی می کردند و اغلب طرح های آنها به رنگهای سیاه وسفید بود اما اکنون از رنگ هم در طرح های خود استفاده می کنند.»
جنگ، شکنجه و فقر دلایلی هستند که سبب شده این افراد کشور خود را ترک کرده و به اروپا بیایند. صدمات و زخم های روحی وارده به پناهجویان چند لایه و عمیق است و به راحتی درمان پذیر نیست. اگرچه درمان آنها غیرممکن نیز به نظر نمی رسد.
کارلو پاگانی معتقد است: «به طور کلی انعطاف پذیری تنها چیزی است که توانایی غلبه بر بحران را در این افراد ایجاد می کند. انعطاف پذیری در این افراد بسیار قوی است زیرا آنها مشکلات بسیاری را پشت سر گذاشته اند و احتمالا مشکلات بسیاری نیز پیش روی آنهاست. بسیار سخت است که بتوان گفت چه زمانی مشکلاتشان به پایان می رسد. این مشکلات گاهی تا ابد ادامه خواهد داشت.»