عملیات امداد و نجات پس از زلزله ایتالیا؛ آشنایی با شیوه کار امدادگران

آگهی

سازمان سپاه بین المللی امداد و نجات مستقر در بریتانیا پس از زلزله سال ۱۹۸۰ ایرپینیا در جنوب ایتالیا شکل گرفت. زلزله ای که نزدیک به سه هزار نفر بر اثر آن جان باختند. لزلی الکساندر، خبرنگار یورونیوز با جیمز پری، از اعضای این سازمان گفت و گو کرده است. جیمز پری در این گفت و گو از نحوه انجام عملیات جستجو و نجات در ایتالیا به دنبال زلزله سحرگاه چهارشنبه در مرکز این کشور سخن می گوید.

یورونیوز: زمان بسرعت می گذرد. اکنون چالشهای اصلی پیش روی گروه های امداد و نجات چیست؟ به نظر شما شانس نجات افراد بیشتری از زیر آوار چه قدر است؟

جیمز پری: «همچنان شانس زیادی برای زنده یافتن افراد در زیر آوار و نجات آنها وجود دارد. افراد تا سه یا چهار روز بدون آب می توانند دوام بیاورند. به محض اینکه از این دوره زمانی عبور کنیم افرادی که زیر آوار گرفتار شده اند و به آب دسترسی ندارند تلف می شوند. من چهار روز پیش از تعطیلات در ایتالیا بازگشتم و می توانم به شما بگویم که گرما مشکل اصلی ای است که گروه های نجات با آن روبرو هستند. از آنجا که گروههای نجات تمام وقت و شبانه روز بدون خوابیدن کار می کنند مشکل اصلی از دست دادن آب بدن، گرمازدگی و خستگی خواهد بود.»

یورونیوز: لازمه امدادگری چیست؟

جیمز پری: «مامور امداد و نجات بودن شغل پر زرق و برقی محسوب نمی شود. بسیاری از مردم فکر می کنند شما با تشویق از هواپیما خارج می شوید و یا از شما مانند قهرمانان استقبال می شود. اما اینگونه نیست. عموما باید تواضع زیادی داشته باشید. واضح است که باید قدرت عاطفی زیادی داشته باشید چرا که با افرادی روبرو می شوید که از نظر فیزیکی مجروح شده اند. با مرگ روبرو می شوید و با افرادی سر و کار دارید که همه چیز خود را در زندگی از دست داده اند. روبرو شدن با این وضع ویژگی های زیادی می طلبد. شاید مهمترین ویژگی این باشد که در آن موقعیتی که بسیاری از این رخدادهای وحشتناک در اطراف شما رخ می دهد، این توانایی را داشته باشید که لبخندتان را حفظ کنید و از خودتان و مهمتر از آن از همگروهی هایتان مراقبت کنید. مهم است که از اطرافیانتان مراقبت کنید تا بتوانید به عنوان یک واحد موثر عمل کنید.»

یورونیوز: خوب اما خوشبختانه ماجراهای موفقیت آمیز نیز وجود دارد. لحظه ای که فردی را نجات می دهید چگونه می گذرد؟

جیمز پری: «به نظرم این بهترین حسی است که می توانید داشته باشید. مخصوصا وقتی واقعا به کسی که عمیقا مایوس شده است یاری می رسانید و می توانید آنها را از آن وضع خارج کنید. موقعیت مسرت بخشی است. مطمئنا همواره وقتی کسی را نجات داده اید آن لحظه را به یاد می آورید. پیش از رساندن آنها به محلی مانند بیمارستان که مراقبت دائمی دریافت خواهند کرد، به شکل متداوم آنها را زیر نظر خواهید داشت تا سالم و راضی باشند. حس خیلی خوبی است و اساسا احساس خواهید کرد که کار مثبتی انجام داده اید.»