بریتانیا خیلی دیر و تنها به طور موقت به نظام پولی واحد اروپا پیوست که هدفش تثبیت پول کشورهای عضو بود، اما از پیوستن به فضای شنگن و حوزه پولی یورو امتناع کرد.
آگهیدر سال ۱۹۷۳ بریتانیا برای سومین بار وارد «جامعه اقتصادی اروپا» شد که امروز آن را «اتحادیه اروپا» می‌نامیم. پیش از آن ژنرال دوگل، رئیس جمهوری وقت فرانسه دو بار به دلیل نگرانی از پیوندهای نزدیک بریتانیا با آمریکا و کشورهای همسود، درخواست این کشور را وتو کرده بود.
در آن زمان اروپا بیش از هر چیز یک بازار جدید و جذاب برای اقتصاد نیمه جان بریتانیا محسوب می‌شد.
بریتانیا با پیوستن به اروپا نتوانست از حاکمیت مستقل خود صرف نظر کند و در ساختار سیاسی اروپا ادغام شود. این کشور چند بار حساب خود را از کشورهای اروپایی سوا کرد و آنها را ناخرسند ساخت.
در سال ۱۹۸۴ مارگارت تاچر، نخست وزیر ضد اروپایی بریتانیا با این استدلال که کشورش از سیاست کشاورزی اتحادیه بهره اندکی می‌برد، توانست سهم این کشور از پرداخت بودجه را کاهش دهد.
بریتانیا خیلی دیر و تنها به طور موقت به نظام پولی واحد اروپا پیوست که هدفش تثبیت پول کشورهای عضو بود، اما از پیوستن به فضای شنگن و حوزه پولی یورو امتناع کرد. اخیرا نیز پیمان‌نامه اروپا برای کاهش کسری بودجه کشورهای عضو را امضا نکرد.
دیوید کامرون، نخست وزیر پیشین، یک بار دیگر حوصله اروپایی‌ها را امتحان کرد. او در فوریه ۲۰۱۶ به چانه‌زنی با اروپا برای بهبود جایگاه کشورش در اتحادیه پرداخت، اما تلاش او برای کسب عضویت ویژه در اتحادیه به جایی نرسید. در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶ بیشتر مردم بریتانیا طی یک همه‌پرسی به برکسیت یا خروج از اتحادیه اروپا رأی مثبت دادند.