فعالیتهای بهاره منحصر به ایران نیست. او در طرح ویژهای به نام «فراتر از مرزها» مهمترین پیامهای شاهنامه فردوسی را که «خردورزی» و «دوستی» است، به جهانیان معرفی میکند.
درک مفهوم هنر و پاسخ به این پرسش که هنر چیست، چندان آسان نیست؛ گرچه هنر در مفهوم کهن یک محصول دیداری یا شنیداری است که زیباییهای جهان را در قالبی متفاوت به تصویر میکشد، اما تعاریف مختلف ارائه شده مرزهای آن را سیال کرده است.
یافتههای باستانشناسی نشان از آن دارد که قدیمیترین آثار هنری خلق شده به دست انسان به عصر سنگ باز میگردد، چیزی حدود ۲۵ تا ۸ هزار سال قبل از میلاد مسیح. انسانهای باستان با استفاده از صدفها، سنگها و صمغ رنگی درختان به خلق آثار هنری پرداختند.
هنر اما امروزه جایگاه ویژهای دارد، با حیات افراد آمیخته شده و بدون آن زندگی دشوار مینماید. به همین منظور قصد داریم در این مجموعه به معرفی آثار هنرمندان جوان بپردازیم.
نقش و نوا نام مجموعهای است که قصد دارد به معرفی هنرمندان جوان فارسی زبانی بپردازد که توانستهاند آثار سمعی و بصری ارزشمندی تولید کنند، اما آنچنان که شایسته است به جامعه معرفی نشدهاند.
افسانههای کهن با فرهنگ ایران زمین پیوندی ژرف و دیرینه دارد. قصه پهلوانان و قهرمانان سینه به سینه، خط به خط، بیت به بیت نقل شده و به ما رسیده است. بهاره جهاندوست یکی از کسانی است که راه گذشتگان را ادامه داده است، آن هم از طریق نقالی.
نقالی یکی از کهنترین شیوههای روایی نمایش به شمار میرود و در سال ۲۰۱۱ به عنوان میراث معنوی ناملموس در یونسکو به ثبت جهانی رسیده است.
بهاره جهاندوست
متولد: ۱۳۶۴، تهران
تحصیلات: کارشناسی ادبیات انگلیسی دانشگاه الزهرا، کارشناسی ارشد آموزش انگلیسی دانشگاه غیرانتفاعی شیخ بهایی اصفهان، کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی دانشگاه تهران، دانشكده هنرهای زیبا
گزیده فعالیتهای هنری: همكاری با محمد رحمانیان و بازیگری در نمایشها، جُنگها و سریالهای تلویزیونی آلبوم خانوادگی، نهر فیروزآباد، خروس، پروانهها یک داستان، هوای تازه، خانههای اجارهای (۱۳۶۹-۱۳۷۵)، همكاری با گروه کودک و نوجوان شبكههای دو سیما و جام جم، در برنامههای دوستانه، گپ، حیاط خلوت، برنا و درنا، موج، موج نو، سلام وصبح و مدرسه، بیدارشو آفتاب شد، سینما صبحانه، ستاره دنبالهدار، رخداد، دفترچه خاطرات، کودکانه (۱۳۷۶ تا کنون)، اجرای نقالی و برنامههای آموزشی در حوزهی ادبیات و شاهنامه در برنامههای تلویزیونی شبكههای دو سیما و جام جم از (۱۳۷۸ تا کنون)، اجرای نقالی به دو زبان فارسی و انگلیسی در جشنوارهها، کنفرانسها، نشستها، همایشها و کنگرههای ملی و بینالمللی در شهرهای مختلف ایران و کشورهای ایتالیا، فرانسه، روسیه، هندوستان، ترکیه، چین و مجارستان، تشكیل گروه شاهنامه خوانی و نقالی بانوان و کودکان و کارگردانی پنج نمایش براساس داستانهای شاهنامه از جمله سهراب کشی، بیژن و منیژه، منیژه، تهمینه، زال و سیمرغ (۱۳۹۴ تا کنون)
مطالب یورونیوز را در واتساپ دریافت کنید
بهاره بخش قابل توجهی از زندگیاش را صرف یادگیری و اجرای نقالی کرده است؛ کاری که از دوران نوجوانی به آن علاقهمند شد و شروع به آموختنش کرد، یعنی از ۱۴ سالگی. او این هنر را ابتدا نزد «مرشد ولیالله ترابی»، نقال و داستاننویس پیشکسوت ایرانی آموخت.
وی در سالهای گذشته کارهای متفاوتی کرده، تدریس، ترجمه، بازی و مجریگری؛ اما نقالی برای او جایگاه ویژهای دارد.
بهاره معتقد است که نقالی از دوران کهن هنری «مردانه» به شمار میرفته چرا که در گذشته تنها مردان بودند که در قهوهخانهها و میادین شهر جمع میشدند، معرکه میگرفتند و مردم پای نقل آنها مینشستند.
در سالهای اخیر زنان نقال نیز به جمع نقالان مرد اضافه شدند، امری که بهاره آن را مثبت ارزیابی میکند. به عقیده او نقالی کمکم در میان کودکان و خانوادهها جای خود را باز کرده و دلیل آن توجه ویژه خانوادهها به شاهنامه فردوسی و میراث ادبی کهن ماست.
وی به جز اجرای نقالی به تدریس شاهنامهخوانی ونقالی نیز مشغول است. او شاگردان کوچک ۵ تا ۱۵ سالهای دارد که مشتاقانه این هنر کهن را دنبال میکنند.
فعالیتهای بهاره منحصر به ایران نیست. او در طرح ویژهای به نام «فراتر از مرزها» مهمترین پیامهای شاهنامه فردوسی را که «خردورزی» و «دوستی» است، به جهانیان معرفی میکند.
وی تا کنون در هفت کشور اجرای شاهنامهخوانی و نقالی به دو زبان فارسی و انگلیسی داشته و یکی از اهداف او قرار دادن نقالی در کنار هنرهای مدرن است، هنرهایی که چشم تماشاگر بیشتر به دیدن آنها عادت دارد.
بهاره دوست دارد به عنوان یک زن ایرانی، به واسطه شاهنامهخوانی و نقالی، پیام خود را که چیزی جز صلح، دوستی و برقراری پیوندهای سازنده در جهان نیست، به گوش افراد بیشتری برساند.
بیشتر بخوانید: