نخست‌وزیر هند با اشاره به اجرای این احکام اعلام کرد: «عدالت پیروز شده است.» وی تأکید کرد که «تمرکز ملت باید بر توانمندسازی زنان باشد.»
آگهیچهار تن که در پروندهٔ موسوم به نیربهایا در هند به اعدام محکوم شده بودند صبح جمعه، اول فروردین (۲۰ مارس) به دار آویخته شدند.
این چهار جوان آکشای تاکور، وینای شارما، پاوان گوپتا و موکش سینگ نام داشتند، در زندان امنیتی تیهار واقع در دهلی نو به دار آویخته شدند. آخرین حکم اعدام در هند در سال ۲۰۱۵ میلادی اجرا شده بود.
قربانی این پرونده دختری ۲۳ ساله و دانشجوی فیزیوتراپی بود که در سال ۲۰۱۲ و چند روز پس از آنکه ۶ مرد جوان در اتوبوسی در حال حرکت به وی تجاوز کردند در اثر جراحات وارد شده در گذشت.
«نیربهایا» به معنای «بی‌باک» لقبی است که رسانه‌های هند به قربانی جوان دادند، زیرا قوانین این کشور اجازه نمی‌دهد که نام قربانیان چنین جرائمی علنی شود.
والدین قربانی از اجرای این حکم استقبال کردند و گفتند به «اجرای عدالت در کشور امیدوار شده‌اند.» همچنین جمعی از مردم در برابر زندان حاضر شده با شعار «مرگ بر متجاوز» از اعدام محکومان ابراز خوشحالی کردند.
«نیربهایا»؛ پرونده‌ای که به تغییر قانون انجامید اما نه به تغییر رَویه
از ۶ نفری که به اتهام این کار بازداشت شدند یک تن در سال ۲۰۱۳، در زندان خودکشی کرد و یک محکوم دیگر که تنها ۱۷ سال داشت پس از سپری کردن سه سال زندان آزاد شد. تقاضای کاهش حکم باقی محکومان از اعدام به حبس ابد چندین بار رد شد که آخرین بار آن ساعاتی پیش از اعدامشان بود.
نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند صبح جمعه در توییتر خود با اشاره به اجرای این احکام نوشت: «عدالت پیروز شده است.» و به لزوم ساختن ملتی اشاره کرد که «تمرکزش بر توانمندسازی زنان باشد.»
گرچه مرگ تلخ «نیربهایا» هنوز از شدت تجاوز و تعدی به زنان در هند نکاست اما دست‌کم سبب شد تا قوانین کیفری علیه تجاوز به عنف تغییراتی اساسی کند و مقرراتی سفت‌و‌سخت‌تر در این زمینه تصویب شود.
آمارهای ثبت شده در ادارهٔ ملی ثبت جرائم هند نشان می‌دهد که که تنها در سال ۲۰۱۸ پلیس این کشور قریب ۳۴ هزار مورد پروندهٔ تجاوز به عنف ثبت کرده است، یعنی به طور میانگین ۹۳ مورد تجاوز در روز، و این تنها آمار رسمی است.
شماری معتقدند که اجرای بی‌درنگ مجازات‌های شدید، ترس از قانون را در اجتماع نهادینه کرده، از شمار تجاوزها خواهد کاست اما کارشناسان می‌گویند تنها راه‌حل دائمی این مشکل همانا تصحیح باورهای مردسالارانه‌ایست که زن را ملک شخصی مرد به‌شمار می‌آورد.