ردپای هیچکاک و فروید در اپرای «شهر مرده»

کارگردان برای اجرای این کار از عناصر کمدی «بزن و بکوب»، «کمدیا دلارته»، «نمایش عروسکی» و همچنین از برخی عناصر قدیمی فرهنگی ایتالیایی استفاده کرده است.

کارگردان بر صحنه اپرا، جهانی از شبکه‌های اجتماعی آفریده که تجسم میل میلیون‌ها نفری است که می‌خواهند صفحهٔ کسی را دنبال کنند، کسانی که می‌خواهند محبوب و مورد توجه باشند.

«هدفِ سمفونی برای پرو، ایجاد تحول در جامعه و بهتر کردن آن با قدرت موسیقی است.»

«این اپرا از زمان خودش خیلی جلوتر بود، مسائلی نظیر آزادی جنسی و تقدس ازدواج را به سخره می‌گیرد.»

«من تک تک این شرکت‌کنندگان را ستایش می‌کنم و شگفت‌انگیز است که این همه استعداد داریم.»

«فکر می‌کنم برامس خدای سُنت است. نواختن سمفونی شمارهٔ چهار وی مثل بناکردن یک کلیساست. مانند این است که وارد کلیسای جامع بشوید و سُنت تاریخی را تماشا کنید.»

رکوئیم موتسارت یکی از شاهکارهای موسیقی آوازی است. کمتر کسی است که حالش با شنیدن این اثر دگرگون نشود. آيا می‌توان مرثیه‌ آمرزش مردگان را دراماتیزه و نمایشی کرد‌؟ رمئو کاستلوچی کارگردان تئاتر ایتالیایی اجرایی متفاوت از این اثر را در جشنواره موسیقی کلاسیک اکس آن پروانس به روی صحنه برده است.

«این اجرا برای من جشنی است بین دوستان، در بالاترین سطح.»

«قابلیت خاص کستراتوها نوع تنفس بسیار عمیق‌شان بود که به صدای آنها چابکی خاصی می‌داد. آنها ابیات بلند را یک‌نفس می‌خواندند و بخشی از جادوی صدایشان در همین نکته بود.»

«در زندگی سختی‌های زیادی کشیده‌ام و حالا که کم کم دارم با خودم به آرامش می‌رسم، آن آدم روی صحنه هم دارد هر چه بیشتر به مایکل واقعی تبدیل می‌شود.»

«ماجراجویی، شور و اشتیاق، سیاست، حسد، دسیسه‌چینی و شکنجه و قتل همه در کار است تا احساسات انسانی را نشان دهد.»

«مانون» یکی از اسرارآمیزترین قهرمانان دنیای اپراست. زنی خودشیفته، اغواگر و در عین حال ساده و معصوم. الزا درایزی، خواننده جوان دانمارکی-فرانسوی نقش «مانون»‌ را اپرای زوریخ ایفا کرده است.

فاوست مردی است که در زندگی‌ از لحظه لذت نبرده و برای همین می‌خواهد دوباره جوان شود تا به عقب برگردد و بفهمد زندگی در لحظه چه لذتی دارد.

هلن گریمو، نوازنده پیانو سالهاست که در آمریکا زندگی می‌کند. او می‌گوید دچار همان حس شهودی شده است که موریس راول بعد از اجرای کنسرت در آمریکا تجربه کرد. پیانیست و نویسنده فرانسوی می‌خواهد در اجراهایش کاری کند که مخاطب گذشت زمان را به شکل دیگری تجربه کند.

اپرای «لاتراویاتا»‌ اثر جوزپه وردی یکی از محبوب‌ترین آثار دنیای اپراست که تابه حال بارها اجرا شده است. این اثر این بار در اپرای «لااسکالا»‌ در میلان به روی صحنه رفته است. این اپرا داستان غم‌انگیز یک روسپی درباری به نام «ویولتا»‌ است.

مسا دی گلوریا که در سال ۱۸۸۰ نوشته شده تنها موسیقی کلیسایی است که پوچینی ساخته است.

کارگردان اپرا می گوید: «جنون مانند فرافکنی است! این دختر تمام وقت ادگاردو را کنار خود می بیند. از نظر من لحظه ای بزرگ در اپرا هست که باید تقریبا مشابه لحظه ای شهوانی باشد. در مقابل همه این تماشاگران او عمل عشق ورزی را تقلید می کند.»