دولت کره جنوبی برای پذیرش پناهجویانی که از کره شمالی می‌گریزند، فرایندی دو مرحله‌ای را در نظر گرفته است؛ نخست برنامهای برای شناسایی جاسوسان احتمالی و سپس برنامهای برای ادغام پناهجویان در جامعه.
آگهیهر ساله تعدادی از ساکنان کره شمالی با به خطر انداختن جان خود به سمت مرزهای کره جنوبی می‌گریزند. اگر این فراریان موفق شوند از مرز عبور کنند، باید تا سه ماه را تحت بررسی‌های امنیتی سرویس اطلاعات ملی کره جنوبی (NIS) بگذرانند.
این فرایند در اصل به منظور شناسایی جاسوسان کره شمالی انجام می‌شود. پس از پایان این سه ماه و ترخیص از این مکان، آنان برای سه ماه اجباری دیگر به تاسیسات دولتی «هاناوون» در ۸۰ کیلومتری جنوب سئول می‌روند. جایی که باید سه ماه دیگر را در آنجا سپری کنند تا سرانجام بتوانند آزاد شوند.
آنان در این مرکز دوم دوره‌های آموزشی را قبل از ورود به جامعه می‌گذرانند؛ از مطالعه تاریخ و فرهنگ کره جنوبی گرفته تا مهارت‌های حرفه‌ای و کارهای روزمره مانند خرید مواد غذایی. چیزهایی که می‌تواند از آنچه آنها در داخل کشور منزوی و فقیر خودشان به چشم دیده‌اند، بسیار متفاوت باشد.
در این مرکز آموزش فنی و حرفه‌ای افراد می‌توانند از بین ۲۲ نوع شغل که اکثرا کارگری و یدی محسوب می‌شوند، انتخاب کنند.
در «هاناوون» در واقع تلاش می‌شود تا افراد کره شمالی با بخش‌هایی از زندگی در کره جنوبی آشنا شوند. برای مثال، آنها تشویق می‌شوند برای ارتباط بهتر با همسن و سالان و درک منابع فرهنگی به موسیقی‌های محبوب دهه ۹۰ و آهنگ‌های جدیدتر گوش دهند.
نحوه استفاده از فناوری‌های مدرن (نظیر کار با تلفن همراه) همچنین تایپ اشعار سرود ملی کره جنوبی از کارهای دیگر افراد در این مرکز محسوب می‌شود.
زمانی افراد حاضر در این کلاس‌های آموزش تا ۳ هزار نفر می‌رسیدند اما در سال ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲ به دلیل محدودیت‌های همه‌گیری همچنین تشدید موانع امنیتی در مرزهای کره شمالی و چین، تعداد این افراد به چند ده نفر کاهش یافته است.
مقامات کره جنوبی می‌گویند که به این نتیجه رسیدند که بهتر است ابتدا از یک مرکز ایزوله شروع کنند و «به تدریج» پناهجویان کره‌شمالی را در معرض تماس بیشتر با جامعه قرار دهند.
این روند آموزش اجباری اما به مذاق عده‌ای از پناهجویان خوش نمی‌آید. آنان می‌گویند با «امید و انتظارات زیادی» وارد کره جنوبی می‌شوند، اما پس از ورود به این مراکز اشتیاق اولیه‌شان فروکش می‌کند.
شماری از فعالان و سازمان‌های غیرانتفاعی از منتقدین طرح بازپروری به شمار می‌روند و معتقدند این سیستم نیاز به بازنگری اساسی دارد. سوکیل پارک، مدیر موسسه بین‌‌المللی لیبرتی (LINK) که به ساکنان کره شمالی کمک می‌کند تا در کره جنوبی اسکان داده شوند، می‌گوید این رویکرد منسوخ، ناکارآمد و بیش از حد محدودکننده است.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
خروج پناهندگان از این مرکز و تطبیق با شرایط جدید برای آنان خیلی آسان نیست. تعدادی از پناهندگان می‌گویند سازگاری با فرهنگ حاکم بر کره جنوبی دشوار است، به ویژه وقتی در فروشگاه‌ها کلمات رایج را بلد نیستند و به همین خاطر خجالت می‌کشند.
انطباق با تفاوت‌های فرهنگی و آداب دیگر نیز در برخی مواقع سخت محسوب می‌شود؛ مانند احوالپرسی هر روز صبح با همکاران که در کره شمالی هرگز انجام نمی‌شود و در مواردی باعث تمسخر پناهندگان توسط همکاران اهل کره‌جنوبی می‌شود.
پناهندگان پس از اتمام برنامه بازآموزی و با شروع زندگی جدید خود، مزایای دولتی مانند یارانه اغذیه و مسکن دریافت می‌کنند. با این حال این ممکن است برای شروع زندگی جدید کافی نباشد.
در واقع ادغام نشدن در جامعه مقصد می‌تواند نتایج تراژیکی به همراه داشته باشد. در سال ۲۰۱۹میلادی جسد یک مادر و پسر اهل کره شمالی که در آپارتمان خود در کره جنوبی احتمالا در اثر گرسنگی جان داده بودند، پیدا شد.
در سال ۲۰۲۲ نیز بقایای جسد یک زن کره شمالی که خود را در کت‌های زمستانی پیچیده بود در خانه‌ای در سئول کشف شد. مقامات تخمین زدند که یک سال از مرگ او می‌گذرد.
مقامات کره جنوبی می‌گویند با فعال‌تر شدن سازمان‌های غیردولتی و مردم‌نهاد در امور پناهندگان، ادغام این افراد در جامعه کره جنوبی بهتر می‌تواند انجام شود.