سه رهبرگر ارکستر جوان یعنی توبیاس ووگرر اتریشی، هانکیول یون کره‌ای، و ویتالی آلکسی‌یه‌نوک اهل بلاروس، از میان ۳۰۰ شرکت‌کنندهٔ مستعد از سراسر جهان، به فینال جایزهٔ هربرت فون‌کارایان در سالزبورگ رسیدند.
فینالیست‌ها هفته‌ای پرتلاطم پیش‌رو دارند و هرکدام باید جداگانه کنسرتی اجرا کنند. ارکستر مشهور کمِراتای سالزبورگ نامزدها را همراهی می‌کند، و نوازندگانش توقع زیادی از رهبران جوان دارند.
مانفرد هانک، رئیس هیئت داوران این جایزه دربارهٔ نکات مهم در تصمیم‌گیری داوران می‌گوید: «تکنیک بسیار مهم است اما توان انگیزه‌دادن به یکصد نوازنده‌ای که زیر دست شما می‌نوازند هم مهم است. نباید فراموش کرد که ما در زمان اجرا حق صحبت نداریم،.مثل مربی فوتبال نیستیم، یعنی نمی‌توانیم از بیرون زمین داد بزنیم و راهنمایی کنیم. همه چیز در سکوت رخ می‌دهد، و صرفاً باید بر حرکات دست و بدن‌مان متکی باشند.»
نوازندگان نیز توقع بالایی از رهبر ارکستر جوان دارند. والی هاس، نوازندهٔ فلوت می‌گوید :«نکاتی هست که مایلم در یک رهبر ارکستر ببینم، اول این‌که از خواسته‌اش درک روشنی داشته باشد و به ارکستر اعتماد کند، کار ما نوعی تعامل است، و این واقعا برایم ارزشمند است.» و کانا ماتسویی، ویولونیست می‌افزاید: «اعتماد به رهبر ارکستر در صدای ارکستر تفاوت ایجاد می‌کند. یک نفر به‌تنهایی می‌تواند فضای صوتی اجرا را عوض کند، و به‌نظرم این شگفت‌انگیز است.»
توبیاس ووگرر که هر دقیقه را صرف این فینال، یعنی مهمترین رویداد حیات حرفه‌ای‌اش، می‌کند دراین‌باره می‌گوید: «۹۰ درصد از کار من به‌عنوان رهبر ارکستر این بوده که پشت میزم دربارهٔ قطعات بخوانم، و به آنها بیندیشم و امتحان‌شان کنم. اما مهمتر از همه این است که ببینی دقیقا چه اجرایی می‌خواهی، و سعی کنی آن را مجسم کنی.»
هانکیول یون که هنرمندی چندوجهی و از جمله یک آهنگساز است معتقد است که ارتباط با نوازندگان و الهامبخش‌‌‌بودن برای آنان بزرگترین هدف اوست و می‌گوید: «انعطاف‌پذیری خیلی مهم است، این‌که حال‌وهوا را دریابی و با آن هماهنگ شوی تا نوازندگان مشتاق کار بمانند.»
اما ویتالی آلکسی‌یه‌نوکِ اهل بلاروس، برای نخستین کنسرت خود در سالزبورگ انتخابی جسورانه کرده؛ اجرای قطعاتی از والنتین سیلوستروف اوکراینی، در میان موومان‌های سمفونی ۲ بتهوون.
او دربارهٔ دلیل این انتخاب می‌گوید: «موسیقی خاموش سیلوستروف بین موومان‌های بتهوون می‌آید، و مثل این است که سکوت را وارد موسیقی کنیم. تعلیق سیلوستروف فضا را برای بتهوون آماده می‌کند. سیلوستروف آهنگساز معروفی است، به‌خصوص در اروپای شرقی و اوکراین. شخصاً می‌شناسمش، چون در ابتدای جنگ اوکراین که او از کشور می‌گریخت در مرز لهستان او را سوار ماشینم کردم.»
جایزهٔ فون کارایان برای رهبر ارکستر جوان، درهای موفقیت را به‌سوی برندگانش باز می‌کند. یکی از آنها ماکسیم پاسکال است؛ رهبر ارکستر اهل فرانسه که در سال ۲۰۱۴ برندهٔ این جایزه شد.
او دراین‌باره می‌گوید: «مثل رؤیایی بود که به حقیقت پیوست، خیلی خوش‌اقبال بودم که برنده‌اش شدم، چراکه نقطهٔ شروع فوق‌العاده‌ای بود. بعد از مسابقه، خیلی زود به اجرا با ارکسترها، و در جشنواره‌ها یا اُپراخانه‌ها دعوت شدم، سکوی پرش فوق‌العاده‌ای بود.»
الکساندر مراویلیا کریولی، عضو هیئت داوران می‌گوید: «برای همهٔ ما به‌منزلهٔ هئیت داوران، خیلی مهم است که همه درک کنند مسئلهٔ اصلی موسیقی است نه تأثیرگذاری رو مخاطب یا هیئت داوران.» و برایان مک‌مستر، دیگر عضو این هیئت می‌افزاید: «قطعا چشم ما به دنبال تکنیک و کیفیت موسیقی، و البته شخصیت و کاریزمای رهبر تازه است.»
«جهان اصوات متضاد»، «فضایی برای سکوت» و «استادان بزرگ» نام سه کنسرتی است که به ترتیب توبیاس، ویتالی و هانی‌یول برگزار می‌کنند.اینک ماه‌ها تلاش فشرده و آماده‌سازی به پایان می‌رسد و سرانجام هانکی‌یول یون، برندهٔ این دورهٔ جایزهٔ فون کارایان برای رهبر ارکستر جوان می‌شود.
شرکت در این مسابقهٔ برای تمامی این جوانان تجربه‌ای منحصربه‌فرد بوده است.