از آغاز سال تحصیلی ۲۰۲۶-۲۰۲۵، کلاس زبان اشاره بریتانیایی (BSL) برای دانش‌آموزان ۱۵ و ۱۶ ساله‌ای که خواهان دریافت گواهی عمومی آموزش ثانوی (GCSE) هستند در دسترس خواهد بود.
آگهیبرنامه درسی دو ساله زبان اشاره بریتانیایی شامل دست‌کم ۷۵۰ نشانه است و مخصوص دانش‌آموزانی است که هیچ دانش قبلی از این زبان ندارند. در پایان دوره، دانش‌آموزان باید بتوانند به‌طور موثر با زبان اشاره بریتانیایی ارتباط برقرار کنند.
در این دوره دانش‌آموزان همچنین تاریخچه زبان اشاره بریتانیایی، اهمیت زبان‌های اشاره و چگونگی شکل‌گیری این زبان را یاد می‌گیرند.
گنجاندن زبان اشاره بریتانیایی در برنامه درسی، یک پیروزی برای افرادی است که سعی داشتند استفاده از این زبان را فراتر از جامعه ناشنوایان گسترش دهند.
وزارت آموزش بریتانیا می‌گوید که مدارس بریتانیایی در حال حاضر نیز قادر به آموزش زبان اشاره بریتانیایی به‌عنوان بخشی از برنامه درسی هستند اما گنجاندن این زبان به‌عنوان بخشی از برنامه برای دانش‌آموزان ۱۵ و ۱۶ ساله دوره GCSE که همه آن‌ها را در بر می‌گیرد می‌تواند مدارس بیشتری را برای آموزش گسترده‌تر تشویق کند.
افزودن زبان اشاره بریتانیایی در برنامه گواهی عمومی آموزش ثانوی (GCSE) به‌دلیل اقدامات دنیل جیلینگز معرفی می‌شود. این جوان ۱۷ ساله، از ۱۲ سالگی برای این موضوع فعالیت می‌کرد.
جیلینگز ناشنوا است و گوش او فاقد بخش حلزونی است، به این معنی که نمی‌توان برای او کاشت (ایمپلنت) حلزون شنوایی داشت. او تلاش کرد تا زبان اشاره بریتانیایی در کنار فهرست بزرگ زبان‌های خارجی در برنامه گواهی عمومی آموزش ثانوی قرار گیرد.
جیلینز در آن زمان سوژه یک مستند بود و به زبان اشاره بریتانیایی برای بیش از ۲۰ نماینده پارلمان صحبت می‌کرد. پس از این کارزار، دولت بریتانیا طرح گنجاندن زبان اشاره بریتانیایی را در برنامه گواهی عمومی آموزش ثانوی (GCSE) در سال ۲۰۱۹ آغاز کرد و اکنون به‌طور کامل نهایی شده است.
طبق گزارش انجمن ناشنوایان بریتانیا، حدود ۸۷ هزار نفر در این کشور ناشنوا هستند و حدود ۱۵۱ هزار نفر در بریتانیا از زبان اشاره بریتانیایی استفاده می‌کنند.
زبان‌های اشاره در هر کشور، مختلف است و گاهی در یک کشور چند زبان اشاره وجود دارد، به‌طوریکه زبان اشاره اسپانیایی بیشتر در مرکز شبه جزیره ایبریا استفاده می‌شود اما زبان‌های اشاره متمایز برای مناطق کاتالان، والنسیا، گالیسی و باسک نیز وجود دارد.
از آنجایی که زبان‌های اشاره با قوانین دستوری مشابه زبان‌های گفتاری کشورها مطابقت ندارند به این معنی است که این زبان‌ها می‌توانند شباهت‌های منحصر به فردی به همدیگر داشته باشند. برای مثال زبان اشاره فرانسوی شباهت بیشتری با زبان‌های اشاره آمریکایی دارد اما در زبان اشاره بریتانیایی این شباهت‌ها کمتر است.